[เถรี]

ในเรื่องความบันเทิงนั้น นอกจากลิเกและหนังที่เป็นยอดฮิตแล้ว ก็ยังมีในเรื่องของลำตัด โด่งดังที่สุดก็ต้องหวังเต๊ะ - แม่ประยูร ถึงเวลาเล่นกันยิ่งดึกก็ยิ่งหยาบโลน ผู้ใหญ่ก็หัวเราะกันเฮ ๆ ๆ เด็ก ๆ ก็ง่วงหัวทิ่มหัวตำ ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่หัวเราะกันเรื่องอะไร ?! กว่าจะรู้เรื่องก็มาตอนโตแล้ว เหล่านี้เป็นต้น

อีกส่วนหนึ่งก็เป็นหนังสือ ซึ่งมีทั้งหนังสือที่สมัยนี้เรียกว่าพ็อกเก็ตบุ๊ก แล้วก็เป็นพ็อกเก็ตบุ๊กที่เล่มเล็กจริง ๆ ก็คือสามารถที่จะใส่กระเป๋าเสื้อได้ อีกส่วนหนึ่งก็เป็นนิตยสาร รายเดือนบ้าง รายสัปดาห์บ้าง อย่างเช่นว่านิตยสารศรีสยามรายสัปดาห์ นิตยสารสกุลไทยรายสัปดาห์ นิตยสารบางกอกรายสัปดาห์ นิตยสารเดลิเมล์ ซึ่งเป็นรายสัปดาห์เช่นกัน แต่ใช้คำว่าเดลิเมล์วันจันทร์ เพราะว่าออกทุกวันจันทร์ มาภายหลังทางด้านบางกอกนั้นมีบรรดานักเขียนดัง ๆ ไปชุมนุมรวมกันอยู่ ทำให้โด่งดังมากเป็นพิเศษ เล่มอื่น ๆ ก็เลยเพลา ๆ กันลงไป

หนังสือสำหรับเด็กก็มีชัยพฤกษ์การ์ตูน มีการ์ตูนหนูจ๋า การ์ตูนเบบี้ การ์ตูนตุ๊กตา ของหนูจ๋านั้นมีคุณจำนูญ เล็กสมทิศ หรือที่เรียกกันว่าอาจุ๋มจิ๋มเป็นคนควบคุมในการผลิต ถ้าหากว่าเป็นการ์ตูนเบบี้ก็อาวัฒน์ หรือว่าคุณวัฒนา เพ็ชรสุวรรณ เป็นผู้ควบคุมการผลิต ส่วนการ์ตูนตุ๊กตานั้นต้องขออภัย เพราะว่าจำชื่อผู้ผลิตไม่ได้ เหมือนกับติดอยู่ที่ริมฝีปาก แต่ตอนนี้นึกไม่ออก..!

เพียงแต่ว่าในแต่ละเล่มนั้นก็มักจะเป็นเรื่องขำขันบ้าง นิยายเรื่องยาวบ้าง แล้วก็เป็นการ์ตูนภาพ ที่โด่งดังที่สุดก็คือสิงห์ดำ ซึ่งเขียนโดย ราช เลอสรวง วาดรูปพระเอกได้หล่อมาก ๆ ทุกคนต่างก็อยากเป็นพระเอกสิงห์ดำ ถึงเวลาเด็ก ๆ เล่นกันก็เอาแขนงไผ่บ้าง ไม้โสนบ้าง มาทำเป็นดาบ ฟันกัน "หัวร้างคางแตก" ไปเลยก็มี เพราะไม่มีใครยอมเป็นผู้ร้าย มีแต่อยากจะเป็นพระเอกสิงห์ดำกันทั้งนั้น..!