[เถรี]

กระผม/อาตมภาพขอใช้สำนวนคนโบราณที่ว่า "กินข้าวกินน้ำ" ไม่มีใครพูดว่า "ดื่มน้ำ" ให้คนหัวเราะเยาะสักคน แม้ว่าไปโรงเรียนแล้ว คุณครูจะสอนว่า "ดื่มน้ำ" ก็ไม่มีใครพูดตาม

ในเรื่องของน้ำอีกส่วนหนึ่งก็คือ ถ้าไม่มีน้ำบ่อ และน้ำฝนหมดลง ก็จะไปเอาน้ำจาก "บ่อหลวง" คำว่าบ่อหลวงนี้มีสองความหมาย ความหมายแรกก็คือเป็นพื้นที่เขตทางหลวง ที่เขาขุดเอาดินลูกรังขึ้นมา เพื่อที่ทำเป็นถนน แล้วในส่วนที่เป็นบ่อใหญ่มีน้ำขังอยู่ ซึ่งคำโบราณ คำว่าหลวงนั้นแปลว่า "ใหญ่" อีกอย่างหนึ่ง เขาก็เลยเรียกน้ำที่ขังอยู่ในบ่อว่า "น้ำบ่อหลวง" ก็คือน้ำที่อยู่ในบ่อของหน่วยราชการ หรือว่าน้ำบ่อใหญ่นั่นเอง แต่ว่าน้ำที่อยู่ในบ่อหลวงนั้น สีค่อนข้างขุ่น ต้องเอามาแกว่งสารส้ม แล้วทิ้งเอาไว้ให้ตกตะกอนก่อน จากนั้นถึงจะนำส่วนที่อยู่ด้านบนมาใช้งานได้

ในเรื่องของการอาบน้ำ รุ่นพี่ ๆ เขาก็จะใช้ประคำดีควายแทนสบู่ แล้วก็จะมีขมิ้นชันกับส้มมะขามใช้ในการขัดผิว ซึ่งแต่ละคนจะอาบน้ำละเมียดละไม น่าเบื่อมาก ไม่เหมือนกับพวกกระผม/อาตมภาพที่ถึงเวลาก็พุ่งหลาวตูมลงไปที่ท่าน้ำเลย แล้วมาภายหลังพอทางบ้านขุดบ่อแล้ว ก็มาอาบที่บ่อในบ้านของตนเอง

ในช่วงที่ยังอาบตามท่าน้ำไหลนั้น ส่วนหนึ่งที่กลัวที่สุดก็คือปลาปักเป้า ผู้ใหญ่เขาก็จะให้คาถาเอาไว้ ถึงเวลาก็พนมมือท่องกันลั่น ๆ ไปหมด ว่า "นะโม นะมัด ขจัดออกไป อย่าเข้ามาใกล้เสนามณฑล ออกไปให้พ้นวินาศสันติ" แล้วก็กลั้นใจโดดน้ำตูมลงไป รับประกันว่าจะไม่โดนปลาปักเป้ากัด ซึ่งพวกกระผม/อาตมภาพทำแล้วก็ได้ผลดี แต่คนที่ไม่ท่องคาถากลับโดนปลาปักเป้ากัดแหว่งเป็นวงกลมอยู่หลายคน..! ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเป็นเพราะคาถาดี หรือว่าแคล้วคลาดดวงดีก็ไม่ทราบเหมือนกัน ?

ในส่วนอื่น ๆ ที่จะขอกล่าวถึงก็ประกอบไปด้วยว่า เมื่อถึงเวลาก็มีคำร่ำลือกัน โดยที่เล่าเอาไว้ว่า ในส่วนของปลายศาสนานี้ คนจะตัวเล็กลงไปเรื่อย ๆ ถึงขนาดต้องสอยมะเขือกิน..! เราก็มาดูว่าต้นมะเขือเปราะ หรือว่ามะเขือขื่น ซึ่งในสมัยนี้มะเขือเปราะก็คือมะเขือที่เราเอามาทำอาหาร เอามาจิ้มน้ำพริกกินนั่นแหละ ส่วนมะเขือขื่นบางคนเรียกว่ามะเขือหนัง เหมาะที่สุดที่จะมาทำแกงป่า แต่ว่าเด็กรุ่นใหม่น่าจะไม่รู้จักแล้ว ต้นก็น่าจะสูงประมาณ ๒ ฟุต หรือ ๒ ฟุตกว่าเท่านั้น