[เถรี]

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อัศจรรย์มากว่า ในครอบครัวของกระผม/อาตมภาพนั้น นอกจากคุณย่า ซึ่งก่อนเสียชีวิตมีการอาละวาดฟาดหัวฟาดหาง เนื่องเพราะว่าเห็นบุคคลมารับอยู่ในลักษณะที่ว่า "ให้ไปด้วยกันได้แล้ว" แต่ว่าย่าไม่ยอม ก็เลยใช้ไม้เท้าตีให้มั่วไปหมด ไม่ว่าจะเป็นลูกหลานเข้าใกล้ ก็คิดว่าคนจะมาเอาชีวิต ฟาดจนกระทั่งหัวปูดหัวโนไปตาม ๆ กัน..! แต่ท้ายที่สุด ย่าก็เสียชีวิตอยู่ดี

ส่วนคุณตานั้น เรียกพวกกระผม/อาตมภาพ ซึ่งยังเป็นเด็กอยู่ ตอนนั้นกระผม/อาตมภาพเพิ่งอายุประมาณ ๒ ขวบครึ่งถึง ๓ ขวบเท่านั้น ไปล้อมรอบเก้าอี้ที่ท่านนั่งอยู่ แล้วก็สั่งความว่า "ตาอายุมากแล้ว เป็นคนแก่ก็คล้ายกับผลไม้สุก ถึงเวลาจะร่วงจากขั้วเมื่อไรก็ไม่รู้ ? ถ้าหากว่าตาตาย พวกแกไม่ต้องร้องไห้เสียใจนะ..!" แล้วก็ขอข้าวกิน ๑ ชาม หลังจากนั้นก็นอนหลับไปเฉย ๆ หมดลมหายใจไปตอนไหนก็ไม่มีใครรู้ ?! เห็นว่ามืดค่ำแล้วไปเรียก เพราะกลัวว่าจะโดนยุงกัด ปรากฏว่านอนแข็งไปแล้ว..!

แล้วคุณยายก็อยู่ในลักษณะอย่างนี้ มาเสียชีวิตหลังจากที่กระผม/อาตมภาพบวชได้ ๔ พรรษาแล้ว คุณยายเองเห็นกระผม/อาตมภาพมาหาตั้งแต่ตอนช่วงเช้า จึงทำให้ทางบ้านรีบโทรไปที่วัดท่าซุง กระผม/อาตมภาพจึงกราบลาหลวงพ่อฤๅษีฯ ขออนุญาตมาเยี่ยมคุณยาย

ปรากฏว่าพอมาถึง เจอน้าคนโตคอยเรียกอยู่ตลอดเวลา จึงได้บอกว่า "ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปห้ามทุกคนเรียกเด็ดขาด" เพราะว่าจิตของยายนั้นเป็นสมาธิ ทรงตัวเป็นแก้วทั้งดวง อยู่ในลักษณะที่ว่าเข้าสมาธิลึก แล้วก็โดนน้าไปเขย่าจนหลุดออกมาอยู่เรื่อย

กระผม/อาตมภาพกระซิบบอกยายว่า "ให้ตั้งใจฟังพระสวดมนต์นะ ถ้าหากว่าเห็นภาพพระก็ไปไหว้พระเลย ไม่ต้องห่วงใคร เพราะว่ายายต้องไปตามกำหนดที่เขาบอกไว้แล้ว" คือคุณยายเห็นมีราชรถมารับตั้งแต่ก่อนหน้านั้น ๓ ปี ท่านใช้คำว่า "มีคนแต่งตัวเหมือนลิเก เอาเกวียนสวย ๆ มารับ แต่ยายเป็นห่วงพวกแก เลยบอกว่ารอให้หลานโตก่อน แล้วเขาก็บอกว่า ถ้าอย่างนั้นอีก ๓ ปีถึงจะมารับ" แล้วก็ตรงกับเวลาที่ยายเล่าให้ฟังพอดี