[เถรี]

เพราะว่าตอนนั้น พอเข้าชั้นประถมปีที่ ๕ เฉพาะภาษาอังกฤษอย่างเดียวเรียน ๔ เล่ม มี Grammar ก็คือเรียนไวยากรณ์ Standard เรียนการออกเสียงแบบมาตรฐานโลก Oxford เป็นหลักสูตรของประเทศอังกฤษเขา แล้วก็ Living เป็นการเรียนเพื่อใช้ภาษาในชีวิตประจำวัน เรียนชั้นประถมปีที่ ๕ ภาษาอังกฤษวิชาเดียวเรียนถึง ๔ เล่ม..! แล้วก็ต้องใช้ปากกาหมึกซึมในการเขียน เพราะว่าสามารถที่จะเขียนตัวหนังสือ ที่สมัยก่อนเขาเรียกว่า "ตัวเขียน" จะมี ตัวพิมพ์ใหญ่ ตัวพิมพ์เล็ก ตัวเขียนใหญ่ ตัวเขียนเล็ก

ตัวเขียนใหญ่ ตัวเขียนเล็ก จะเขียนได้สวยมาก ๆ ก็ต้องเป็น "ปากกาคอแร้ง" แต่ยุคนั้นเริ่มพัฒนาเป็นปากกาหมึกซึมแล้ว ยี่ห้อที่ดีเลิศประเสริฐศรีที่สุดก็คือ "ปากกาเชฟเฟอร์" ของเยอรมัน ใช้กันยันชั่วลูกชั่วหลานก็ไม่พัง ถึงเวลาจะเปิดกระป๋องนมข้น ซึ่งสมัยนั้นก็คือ "นมข้นหวานตราแหม่มทูนหัว" ความจริงเขาเป็นรูปผู้หญิงฝรั่ง แล้วก็มีถังนมอยู่บนศีรษะ เขาก็เลยเรียกง่าย ๆ ว่า "ตราแหม่มทูนหัว" กับ "ตรานกอินทรี" หาอะไรไม่ได้ก็ปากกาเชฟเฟอร์นั่นแหละ กระแทกปั้กเข้าไป ซ้ายรูหนึ่ง ขวารูหนึ่ง ก็เทนมข้นออกมาได้แล้ว ปากกาก็เอาไปเขียนใหม่ ปากกาหมึกซึมรุ่นหลัง ๆ ตกพื้นหน่อยเดียว "ปากแตก" เขียนไม่ได้แล้ว..!

เพราะว่าสมัยก่อนการพาณิชย์ทุกอย่าง เขาทำเอาชื่อเสียง ไม่ได้ทำเอาเพื่อการค้าขาย พูดง่าย ๆ ว่าถ้าชื่อเสียงดี คุณกินไปได้ตลอดชาติ สมัยก่อนนั้นถ้าจักรเย็บผ้าต้องยี่ห้อซิงเกอร์ ถ้าวิทยุต้องยี่ห้อธานินทร์ เคยเห็นกันหรือเปล่า ? ถ้าหากว่ารถจักรยานก็ต้องตราจระเข้ ตาย ๆ ๆ หลวงพ่อไปอยู่โลกไหนมา ? ทำไมถึงต่างกับโลกผมขนาดนี้ ? เอาไว้เดี๋ยวมีโอกาสแล้วค่อยมาเล่าให้ฟังต่อ

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๑๗ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)