[เถรี]

เรื่องของการเล่นการพนันทุกอย่างก็เหมือนกัน แค่ไปนั่งในวงพักเดียวก็รู้วิธีเล่นแล้ว คล้าย ๆ กับตอนที่อยู่ชายแดนแล้วเพื่อนสอนให้เล่นหมากรุก พอเพื่อนบอกวิธีการเสร็จ กระดานแรกก็เสมอกัน ก็คือไล่กัน ๖๔ ตา..ไม่มีจน พอกระดานที่ ๒ แดกเพื่อนหมดตูดเลย..! เพียงแต่ว่าเล่นการพนันไม่ได้ เพราะว่ากลัวภาพติดตาที่ว่า ก็คือเห็นโพธิ์ดำ โพธิ์แดง ดอกจิก ข้าวหลามตัด หรือไม่ก็แต้มไฮโลว์ลอยว่อนไปหมด ทำให้ไม่ได้นอน ก็เลยไม่กล้าเล่นการพนัน..!

ส่วนในเรื่องของการไปวัดก็อาศัยพี่สาว เพราะว่าสมัยก่อนหนุ่ม ๆ สาว ๆ เขาจะนัดพบกันที่วัดในวันพระ ส่วนบรรดาสาว ๆ ก็ต้องมี "ตัวกัน" ไปด้วย ส่วนใหญ่ก็เอาน้องชายไปด้วย แต่ก็อย่างที่กระผม/อาตภาพเคยเล่าให้ฟังว่า กันอย่างไรก็ไม่สำเร็จหรอก เพราะว่าบรรดาผู้ที่ฝากตัวจะเป็นพี่เขยก็มักจะเอาของโน่นของนี่มาให้ ให้ไปกินไกล ๆ ให้ไปเล่นไกล ๆ ไอ้เราก็เป็นคนซื่อตรง รับของของเขาแล้ว เขาบอกอย่างไรก็ทำอย่างนั้นแหละ..!

คราวนี้การไปวัดจะมีโอกาสไปตามวัดวาต่าง ๆ อีกครั้งหนึ่ง ชนิดที่แม่พาไปหรือว่าพี่สาวพาไป ก็คืองานประจำปีของวัด แล้วถ้าหากว่าเป็นวัดในตัวเมืองนครปฐม อย่างวัดดอนยายหอม หรือว่าวัดกลางบางแก้ว ก็ต้องอาศัยเพื่อนฝูงของพี่สาวถึงจะมีที่นอนพัก ถ้าไม่มีก็ต้องกลับให้ได้ภายในวันเดียว ซึ่งรถยนต์ถ้าหากว่าขึ้นเที่ยวเช้าไปแล้ว ก็ต้องเล็งว่าตอนกลับรถจะกลับเวลาไหน ? ถึงจะอาศัยกลับได้ ก็อย่างที่บอกว่าแค่ ๓๖ กิโลเมตร รถสามารถวิ่งได้เป็นวัน..!

สมัยนั้นกระผม/อาตภาพเห็นคนขับรถเป็นฮีโร่ โดยเฉพาะที่คุ้นเคยกันก็คือ "เฮียต่าย" เพราะว่าแกมาจีบพี่สาวด้วย สมัยนั้นใครจะมีกล้วย มีอ้อย มีหมู มีไก่ สามารถฝากคนขับรถไปขายในเมืองได้ เขาจะจดเอาไว้ว่าเราฝากอะไรไปบ้าง พอถึงเวลาทางร้านค้าซื้อไปในราคาเท่าไร เขาก็มีลายมือของเถ้าแก่ร้านค้าเขียนมาให้อย่างชัดเจน ของเราก็แค่ "จ่ายค่าระวาง" ให้ ไม่กี่ตังค์เท่านั้น..!

ดังนั้น..ทุกคนก็จะเห็นว่าไอ้รถตัวถังไม้ หัวแตงโม ถึงเวลาต้องไปหมุนหัวรถเพื่อให้เครื่องติด วิ่งแต๊ก ๆ ๆ ไป ไม่กี่ก้าวก็ต้องจอด ถึงเวลาก็ลงไปช่วยแบกกระบุง แบกตะกร้า ขึ้นหลังคารถ ผูกมัดเป็นอย่างดี ลงมาเดินรอบรถดูว่าคุณลุงคุณป้าขึ้นเรียบร้อยหรือยัง ? แล้วค่อยวิ่งต่อ เป็นแบบนี้ไปตลอดทาง ถ้าเป็นสมัยนี้ก็คงคลั่งตาย เพราะว่า ๓๖ กิโลเมตรนี่ กระผม/อาตภาพเดินครึ่งวันก็ถึงแน่นอนอยู่แล้ว รถยนต์สามารถวิ่งได้ครึ่งวันเหมือนกัน..!