[เถรี]

อย่างสังข์ทองตอนตีคลี ที่จะเริ่มว่า

มาจะกล่าวบทไป

ถึงท้าวสหัสนัยตรัยตรึงศา

ทิพอาสน์เคยอ่อนแต่ก่อนมา

กระด้างดังศิลาประหลาดใจ

ปกติแล้วที่นั่งของพระอินทร์ปกติจะนิ่มมาก ถ้าแข็งขึ้นมาเมื่อไร แปลว่ามีคนดีกำลังเดือดร้อน พระอินทร์ต้องลงไปช่วย

หรือว่าพระอภัยมณีตอนเกาะผีเสื้อ ขึ้นต้นว่า

ฝ่ายพระหน่อ บรมเมศร์ เกศกษัตริย์ โสมนัส ในอารมณ์ ด้วยสมหวัง ขึ้นบาหลี ที่สุวรรณ เหนือบัลลังก์ พระน้องนั่ง แนบข้าง ไม่ห่างกัน ฯลฯ


หรือว่ารามเกียรติ์ตอนหอกโมกขศักดิ์ที่ขึ้นว่า

บัดนั้น พระยาพิเภกยักษี เห็นพระองค์ทรงโศกโศกี อสุรีกราบลงกับบาทา ฯลฯ

ลืมหมด..พูดไปนึกได้ นึกได้แค่หลวงพ่อพูด ไอ้ที่เหลือจบ..! ไปต่อไม่เป็น

กระผม/อาตมภาพมีกิจวัตรอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ว่างเมื่อไรต้องเข้าห้องสมุด เรียนแค่ชั้นประถมปีที่ ๒ ก็อ่านหนังสือหมดห้องสมุดเลย..! หนังสือสมัยนั้นมีทั้งวิชาการ มีทั้งนิทาน นิยาย มีกระทั่งนิตยสาร ซึ่งสมัยนั้นหลัก ๆ เลยก็คือนิตยสารครูประชาบาล กับการ์ตูนวีรธรรม เป็นการ์ตูนเรื่องตินตินผจญภัย (The Adventures of Tintin) แต่สมัยนั้นเขาแปลเป็นไทยว่า "แต๋งแต๋งผจญภัย"