[หยาดฝน]

อาตมภาพเอง..แม้ว่าจะเป็นพระ ถึงเวลาก็รับโยมแม่มาอยู่ด้วย ช่วงที่มาเป็นเจ้าอาวาสวัดท่าขนุน หลายท่านก็เห็นอยู่ ตอนนั้นแม่ชีบัวผัด โยมแม่ของแม่ชีชื่น (อุบาสิกาชื่น ศรีสองแคว) หัวหน้าแม่ชีวัดท่าขนุนก็ยังอยู่ คนแก่ก็เลยได้คุยกันทั้งวัน แล้วก็มีคนมาตั้งข้อสงสัยว่า "พูดกันคนละภาษา ทำไมคุยกันรู้เรื่องดีมาก ?"

เนื่องเพราะว่าโยมแม่ชีบัวผัดนั้นคุยภาษาไทยโบราณ หรือที่บางคนเรียกว่า ภาษาลาวหนองบัว ส่วนโยมแม่อาตมภาพ เอ่ยมาประโยคหนึ่งบางทีมีถึง ๕ ภาษา..! ถ้าไม่ใช่ลูกหลานตัวเองฟังไม่รู้เรื่องแน่นอน แต่คนแก่ก็คุยกันรู้เรื่องดี แถมยังเจริญอาหาร คุยกันไปกินกันไป กลายเป็นอ้วนทั้งคู่แบบไม่รู้ตัว..!

อาตมภาพเอง..พอถึงช่วงบ่าย ๆ งานน้อยลงก็แวะหาโยมแม่ ถามเรื่องเก่า ๆ ตอนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ? ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ? คนแก่ถ้าได้เล่าความหลังแล้วจะมีความสุข โยมแม่ก็เล่าให้ฟังไปเรื่อย ทั้ง ๆ ที่บางเรื่องอาตมภาพฟังมาเป็น ๑๐๐ ครั้งแล้ว..!

ดังนั้น.ในเมื่อโยมแม่อยู่วัดไป วันหนึ่งก็ถามว่า "แม่มาอยู่วัดได้ ๒ เดือนหรือยัง ? เดี๋ยวคนอื่นจะคิดถึง" อาตมภาพก็หัวเราะ บอกว่า "โยมแม่อยู่วัดมา ๘ เดือนแล้ว พี่น้องอื่นจะฆ่าพระทิ้งอยู่แล้ว..!" เมื่อคนแก่อยู่แล้วมีความสุข ก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเร็ว