[เถรี]

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จึงเปลี่ยนแปลงจากค่านิยมเดิม ๆ ที่สร้างเพื่อเป็นการสืบอายุพระพุทธศาสนาอย่างหนึ่ง สร้างเพื่อบุคคลที่กำลังใจลดน้อยถอยลงจากสมัยพุทธกาล ให้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ รำลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อีกอย่างหนึ่ง แล้วก็มาสร้างเพื่อหวังพุทธคุณอีกอย่างหนึ่ง

แต่สมัยก่อนครูบาอาจารย์ท่านมอบวัตถุมงคลให้ยากมาก จะต้องรับปากว่าสามารถทำตามข้อห้ามต่าง ๆ ได้ถึงจะให้ ก็แปลว่าบังคับให้คนมีศีลมีธรรมโดยปริยาย อย่างเช่นว่าห้ามด่าแม่คนอื่น ในด้านของศีลก็คือ ข้อห้ามข้อจำกัดไม่ให้กระทำสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม โดยเฉพาะในส่วนของวจีกรรม คือคำพูด

ในส่วนของธรรมก็คือกำลังปฏิบัติหลักธรรมในพระพุทธศาสนา อันดับแรก ใช้วัตถุมงคลต้องมีสติ รำลึกอยู่เสมอว่าสิ่งที่ครูบาอาจารย์สั่งมาคืออะไร ? ประการที่สอง การปฏิบัติตามนั้นก็คือต้องเป็นบุคคลผู้มีปิยวาจาตามหลักธรรม ต้องเป็นผู้ที่ไม่กล่าวคำหยาบ

ก็แปลว่าพระเครื่องนั้นเป็นเครื่องโยงใจให้เราปฏิบัติธรรมนั่นเอง เพียงแต่ว่าการปฏิบัติทั้งศีลและธรรมที่ครูบาอาจารย์ท่านให้เอาไว้ คนรุ่นใหม่ที่ปัญญาน้อยก็มักจะคิดไม่ถึง แล้วก็ไปกล่าวหาตำหนิว่าเป็นเดรัจฉานวิชา เป็นการเลี้ยงชีพโดยมิชอบ

ถ้าหากว่าคิดถึงข้อห้ามขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็คือไม่ให้เลี้ยงชีพโดยเดรัจฉานวิชา คำว่า "เลี้ยงชีพ" ก็คือ ทำเป็นประจำ หากินอยู่ทุกวัน ไม่ใช่ทำเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อประโยชน์ในพระพุทธศาสนา ไม่ว่าจะสร้างเพื่อเป็นอุบายให้ญาติโยมได้มีเครื่องยึดเหนี่ยว ได้มีเครื่องโยงใจให้มีสติ รู้จักปฏิบัติตามศีล คือข้อห้าม ธรรมคือข้อปฏิบัติแล้ว ยังเป็นขวัญและกำลังใจให้เขาทั้งหลายเหล่านั้น เกิดความมั่นใจในสิ่งที่ตนเองจะทำอีกด้วย

อย่างกระผม/อาตมภาพก็บอกแล้วว่า ถ้าต้องการความสำเร็จ ก็ให้ภาวนาคาถาเงินล้านไว้ทุกวัน อย่างน้อย ๑๐๘ จบ ก็แปลว่าเกินศีลไปมาก ก็คือจากศีลก็ก้าวไปสู่สมาธิ จากสมาธิก็จะเป็นเครื่องโยงให้เกิดปัญญา ก็แปลว่าทุกท่านมีปัญญามากกว่าผู้ที่มากล่าวตำหนิโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น..!