[เถรี]

ความจริงในเรื่องรถติดของบ้านเรานั้น แก้ไขปัญหาได้ง่ายมาก แต่เนื่องจากว่าบริษัทรถต่าง ๆ ส่วนใหญ่ก็เป็นกระเป๋าเงินให้กับนักการเมือง จึงไม่มีใครที่จะกล้าแก้ไขปัญหารถติด อย่างเช่นประเทศญี่ปุ่นนั้น ถ้าคุณจะซื้อรถ จะต้องมีที่จอดรถเสียก่อน ไม่เช่นนั้นแล้ว เจอที่จอดรถชั่วโมงละ ๒๐๐ - ๓๐๐ เยน แต่ละคืนก็แทบจะจนกรอบไปเลย ถ้าหากว่าบริษัทผู้จำหน่ายรถยนต์ไปจำหน่ายรถให้บุคคลซึ่งไม่มีที่จอดประจำ ก็จะมีโทษหนักหนาสาหัสทีเดียว

และรถญี่ปุ่นนั้นห้ามใช้เกิน ๓ ปี ปีแรกนั้นภาษีอยู่ที่ระดับปกติ ปีที่ ๒ ขึ้นมาเกือบครึ่งราคาของรถใหม่ ปีที่ ๓ ก็แทบจะเท่าราคารถใหม่เลย เท่ากับบังคับว่าท่านทั้งหลายจะต้องไปซื้อรถใหม่นั่นเอง ดังนั้น..ที่ประเทศญี่ปุ่นจึงแทบจะหาไม่ได้เลยว่ามีรถเสียอยู่กลางทาง

ในขณะเดียวกัน เรื่องของการขนส่งสาธารณะ โดยเฉพาะรถไฟ ไม่ว่าจะเป็นบนดิน ใต้ดิน หรือว่ารถไฟด่วนหัวกระสุน ก็ล้วนแล้วแต่มาตรงเวลา ชนิดที่พลาดจริง ๆ ก็ไม่เกิน ๓ วินาที ยกเว้นว่ามีเหตุสุดวิสัยจำเป็น ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงไม่มีใครอยากจะมีรถส่วนตัว

รถส่วนตัวที่เห็นในประเทศญี่ปุ่น ส่วนใหญ่เป็นของบริษัท ห้างร้าน หรือว่าหน่วยราชการ แล้วการขับรถส่วนตัวนั้น ก็มีข้อห้ามข้อกำหนดมากมายเต็มไปหมด ดังนั้น..จึงมีคำกล่าวว่า ไปประเทศญี่ปุ่น ใครอยากจะช้าก็ให้ใช้รถส่วนตัว ถ้าใครต้องการเร็ว ก็ให้ไปด้วยรถไฟ..!

หรือไม่ก็อย่างฮ่องกง ซึ่งเป็นเขตปกครองพิเศษของจีน ใครจะซื้อรถก็ไม่ว่า แต่ว่าค่าจอดรถคืนหนึ่งแพงหนักหนาสาหัส ทำให้คนที่คิดจะมีรถ จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องคิดถึงค่าจอดรถด้วย

หรือว่าเอาประเทศใกล้เคียงของเรา อย่างเช่นสิงคโปร์ ถ้าหากว่าจะซื้อรถใหม่ คุณจะต้องนำรถคันเก่าไปจัดการบดให้กลายเป็นเศษเหล็กไปเสียก่อน แล้วถึงสามารถที่จะซื้อรถคันใหม่ได้ แล้วรถแต่ละคันก็มีค่าใช้จ่ายจุกจิกเยอะมาก ถึงเวลาต้องมีกล่องเงินอัตโนมัติติดไว้กับรถ ไม่ว่าจะเป็นค่าปรับ ค่าจอดรถ ค่าผ่านทางด่วนพิเศษ ล้วนแล้วแต่ต้องหักจากกล่องเงินทั้งนั้น