[เถรี]

เราทำผิดทำพลาด บุคคลที่เสียหายคือครูบาอาจารย์ที่สั่งสอนเรามา ครูบาอาจารย์เสียหายไม่พอ เขายังถามอีกว่า "พระวัดไหน ?" อ้าว..วัดโดนไปด้วย ในเมื่อวัดโดนไปด้วย คราวนี้จะเหลืออะไรครับ ? คณะสงฆ์ไทยก็ต้องโดนไปด้วย เราจึงต้องสำนึกอยู่เสมอถึงสมณสารูป เป็นพระ เป็นเณร กาย วาจา ใจอย่างไรต้องทำอย่างนั้น ต้องมีสมณสัญญา รู้ตัวอยู่เสมอว่าเราเป็นพระเป็นเณร

เมื่อครู่กล่าวไปแล้วนะครับ เรามีเพศต่างจากคฤหัสถ์แล้ว ญาติโยมเขาไม่ได้ใส่ใจครับ โกนหัวห่มเหลืองเข้ามาก็ตั้งความหวังกับเราไว้ตั้งแต่วันแรกเลย ลืมไปว่าพระก็คือลูกชาวบ้าน แค่โกนหัว นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ เปลี่ยนกฎเกณฑ์กติกาในการดำเนินชีวิตแค่นั้นเอง รัก โลภ โกรธ หลง ยังเต็มหัวเหมือนชาวบ้านเขาครับ เพียงแต่ว่ามีความละอายชั่วกลัวบาปแค่ไหน ถ้าหากว่าความละอายชั่วกลัวบาปสู้กิเลสไม่ได้ เราก็จะทำผิด ทำพลาด

แล้วท่านทั้งหลายครับ กิเลสนั้นมีมายามาก พลาดครั้งเดียว มักจะใช้เป็นข้ออ้างเลยนะครับ "คราวที่แล้วยังได้เลย เอาซะอีกหน่อยเถอะ" เราก็จะชั่วหนักไปเรื่อยครับ แล้วสิ่งที่เสียหายที่สุดก็คือพระพุทธศาสนาของเรา ต้นไม้พระพุทธศาสนาแทนที่เราจะช่วยกันบำรุง รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย จับหนอน จับแมลง ป้องกันไม่ให้มอดปลวกมาทำลาย แต่เราดันทำตัวเป็นหนอน เป็นแมลง ไปแทะต้นไม้พระพุทธศาสนาของเราเสียเอง เป็นเรื่องที่น่าหนักใจเป็นอย่างยิ่งครับ ดังนั้น..ในสิ่งที่ผมพูดในวันนี้ ฝากไว้เป็นข้อคิดกับทุกท่านครับ

ท้ายสุดนี้ ขออ้างคุณพระศรีรัตนตรัย คือพระพุทธรัตนะ พระธัมมรัตนะ และพระสังฆรัตนะเป็นประธาน มีบารมีของหลวงพ่อวัดไร่ขิงเป็นที่สุด จงมารวมกันเป็นตบะเดชะ พลวปัจจัย ดลบันดาลให้ผู้เข้ารับการอบรมทุกท่าน ประสบแต่ความสุขความเจริญทั้งทางโลกและทางธรรม แม้ว่าประสงค์จำนงหมายสิ่งหนึ่งประการใด ที่เป็นไปโดยชอบ ประกอบด้วยธรรมวินัยแล้วไซร้ ขอความประสงค์ของท่านทั้งหลาย จงสำเร็จ สัมฤทธิ์ผล สมดังมโนรถปรารถนาจงทุกประการด้วยเทอญ

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
บรรยายถวายความรู้แก่พระวิปัสสนาจารย์ ประจำสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัด ในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค ๑๔
วันอังคารที่ ๒๕ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดยเผือกน้อย)