[เถรี]

เนื่องเพราะว่าริกเตอร์สเกลนั้นเป็นมาตราวัดแผ่นดินไหวของเก่า ถ้าจำไม่ผิด เขาบอกว่าเต็มที่วัดได้ไม่เกิน ๗ ก็เลยมีการปรับใหม่เป็นแมกนิจูด ซึ่งใช้คำเต็มว่าโมเมนต์แมกนิจูด วัดความเคลื่อนไหวหรือว่าพลังงานที่ปลดปล่อยออกมาของแผ่นดินไหวได้ละเอียดกว่า และสูงกว่า ๗ ริกเตอร์สเกล

ส่วนความสว่างของดวงดาวนั้น ถ้าคำเต็มก็คือแอพแพแรนซ์แมกนิจูด ยิ่งค่าน้อยเท่าไร ดาวดวงนั้นยิ่งสว่างมาก จำง่าย ๆ แค่นี้พอ ถ้ายิ่งติดลบก็ยิ่งสว่างหนักเข้าไปใหญ่ ไม่ต้องไปสนใจว่าเขาวัดกันอย่างไร ฟังแล้วปวดหัว แต่คราวนี้พอถึงเวลาเขาใช้แค่คำว่าแมกนิจูดอย่างเดียว ก็ทำให้ไอ้ประเภทเรียนมากอย่างกระผม/อาตมภาพก็ปวดหัวไป เหมือนเขาบอกว่าให้เอายาแก้ปวดหัวไปกินแก้ปวดท้อง อะไรประมาณนั้น ?!

ในเรื่องพวกนี้ การศึกษาของเรานั้นก้าวหน้าไปเรื่อย ๆ ความรู้รุ่นเก่า ๆ ที่กระผม/อาตมภาพเรียนมา หลายอย่างใช้ในปัจจุบันไม่ได้ เพราะว่าเขาปรับเปลี่ยนไปหมดแล้ว ส่วนหนึ่งก็เกิดจากการปรับประเภทที่อาศัยความคิดเห็นของตนเองเป็นใหญ่ อย่างที่ศาสตราจารย์พิเศษจำนงค์ ทองประเสริฐ (ราชบัณฑิต) อาจารย์ปู่ของชาว มจร. อดีตท่านเจ้าคุณพระกวีวรญาณ ท่านพยายามปรับภาษาไทย แล้วก็ทำให้สิ่งที่กระผม/อาตมภาพเรียนมานั้นใช้ไม่ได้

อย่างเช่นว่าต้นโพธิ์ ก็คือโพธิ์ เขาตัดทิ้งไปเลยเหลือ ต้นโพ พ.พาน ตัวเดียว สิงห์โต ก็คือ สิงหะ ตัดทิ้งไปเลย เหลือแต่ สิงโต ไม่มี ห์ ซึ่งกระผม/อาตมภาพบอกว่ามันเหมือนกับลิงมากกว่าสิงห์ หรือไม่ก็อย่างอินทรีย์ที่แปลว่าใหญ่ นกอินทรีย์คือนกใหญ่ ก็ไปตัด ย์ ออก กระผม/อาตมภาพนั่งเถียงจนกระทั่งท่านขอดูบัตรประจำตัวว่าชื่ออะไร ? ทำไม "เถียงคำไม่ตกฟาก" แบบนี้ ?

ลักษณะที่ท่านทำเหมือนอย่างกับภาษาจีนเขาว่า "เจียะป้าบ่อสื่อ" อยู่ว่างเกินไป ไม่รู้จะทำอะไร ? ท่านใช้คำว่า "ในเมื่อมีคำไทยอยู่ แล้วจะลากไปบวชทำไม ?" ก็คือจะลากไปเข้าบาลีทำไม ? ก็คืออยากจะได้คำที่เป็นภาษาไทยล้วน ซึ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าภาษาทุกภาษาจะมีคำปนภาษาอื่นอยู่ ภาษาไทยของเราไอ้คำที่ปนอยู่มากจนเราแยกแทบไม่ค่อยออกเลยก็คือภาษาเขมร แม้กระทั่งภาษาจีน ภาษาอังกฤษ บาลี สันสกฤต ใช้จนเราคิดว่าเป็นภาษาไทย แต่ความจริงแล้วไม่ใช่