[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๓๐ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ ต้องถือว่ายังอยู่ในช่วงของควันหลงแผ่นดินไหว เมื่อเช้านี้ กระผม/อาตมภาพไปรับทักษิณานุปทาน ในงานพระราชทานเพลิงศพหลวงพ่อผล - พระราชปริยัติกิจ (ผล ผลิตธมฺมมหาเถร) อดีตเจ้าอาวาสวัดพรหมวงศาราม อดีตที่ปรึกษาเจ้าคณะแขวงทุ่งพญาไท เพราะว่าได้รับฎีกานิมนต์จากท่านเจ้าคุณจันทร์แก้ว - พระมงคลรัตนาภรณ์ (จันทร์แก้ว จนฺทรตโน ป.ธ. ๖) รองเจ้าอาวาสวัดพรหมวงศาราม

เสร็จแล้วก็รีบวิ่งกลับมาวัดท่าขนุน ทันไปร่วมงานพระราชทานเพลิงศพของครูวินิจ ถ้ำทองพอดี แล้วอีกสักครู่ก็ต้องไปร่วมรายการเสียงธรรมจากมหาจุฬาอาศรมต่อ ไม่ต้องเหนื่อยแทน..! เพราะว่าอย่างไรตอนพวกท่านพัก กระผม/อาตมภาพก็ยังคงต้องอยู่ อย่างน้อย ๓ ทุ่มไปแล้ว

ในเรื่องของรายการเสียงธรรมจากมหาจุฬาอาศรมนั้น จะมีการทำวัตรค่ำ บรรยายธรรม แล้วก็ปฏิบัติธรรมอยู่ ๓ ช่วงด้วยกัน รวมแล้ว ๓ ชั่วโมง ดังนั้น..การที่เราไปร่วมรายการก็เท่ากับบังคับตัวเองให้ทำความดีนั่นเอง แม้กระทั่งท่านอาจารย์เมธา - พระครูภาวนาสารบัณฑิต, ดร. (เมธา จนฺทสาโร) ก่อนหน้านี้ท่านทำหน้าที่ผู้อำนวยการส่วนธรรมนิเทศ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ท่านก็ยังบ่นว่า "ผมเป็นเจ้าของพื้นที่ แต่ว่ามีโอกาสเข้าร่วมรายการเสียงธรรมจากมหาจุฬาอาศรมน้อยกว่าหลวงพ่อเล็ก วัดท่าขนุนอีก..!"

เรื่องพวกนี้ ถ้ากำลังใจของเราไม่ได้จดจ่อปักมั่นอยู่กับการทำความดี ก็จะกลายเป็นว่าเผลอลืมกันได้ กระผม/อาตมภาพก็เคยลืม แต่ว่าไม่ใช่การลืมเพราะว่าลืมจริง ๆ แต่ที่ไม่ได้เข้าเพราะว่าอยู่ต่างประเทศบ้าง ติดการประชุมอื่นบ้าง เป็นต้น

คราวนี้ในเรื่องของแผ่นดินไหวที่ผ่านมา ญาติโยมตลอดจนกระทั่งพระของเราส่วนหนึ่งได้ส่งข้อมูลมา เกี่ยวกับเรื่องของการใช้มาตราริกเตอร์สเกลกับแมกนิจูด ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็มีข้อมูลเท่ากับที่ท่านส่งมานั่นแหละ..!

แต่ความสับสนไปอยู่ตรงที่ว่า กระผม/อาตมภาพเรียนมาตั้งแต่แรกว่า ความสว่างของดวงดาวเขาวัดด้วยหน่วยแมกนิจูด แล้วแผ่นดินไหวเขาวัดด้วยหน่วยริกเตอร์สเกล ในเมื่อถึงเวลาเขาเอาสองอย่างมาปนกัน ก็เลยสับสนกับชีวิต ประมาณว่าปรับตัวไม่ทัน..!