[เถรี]

เนื่องเพราะว่าถ้าเป็นครูบาอาจารย์ที่มีแนวคิดในลักษณะอย่างนี้ พอถึงเวลาก็จะทำให้หลักเกณฑ์หลักการต่าง ๆ ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าวางเอาไว้ดีแล้วเสียหายไปหมด แล้วลูกศิษย์ก็จะเห็นว่าครูบาอาจารย์ทำได้ เราก็ทำได้ หลังจากนั้นสั่งสอนลูกศิษย์ต่อไป ก็จะอยู่ในลักษณะแบบนี้ กลายเป็นว่าเราสร้างอาจิณกรรมจากการละเมิดศีลจนเป็นปกติ

เคยมีพระเถระบางรูป ท่านบอกว่า "ต่อให้เป็นอาบัติทุกกฎ ซึ่งเป็นอาบัติตัวเล็กที่สุด ถ้าใครโดนอาบัติทุกกฎ ๒๒๗ ครั้ง เท่ากับต้องอาบัติปาราชิก..!" ไม่จริงนะครับ อาบัติทุกกฎก็คืออาบัติทุกกฎ แต่ความที่ละเมิดแบบไม่รู้จักระงับยับยั้งตัวเอง ผิดแล้วผิดเล่าถึง ๒๐๐ กว่าครั้ง โอกาสที่จะโดนอาบัติปาราชิกก็สูงมาก เพราะฉะนั้น..เราต้องแยกแยะให้ออกว่าอะไรใช่ หรืออะไรไม่ใช่

คำสอนแปลก ๆ เหล่านี้มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับ มักจะเป็นอัตโนมติ ก็คือความเห็นส่วนตัวของพระรูปนั้น แต่คราวนี้พอท่านอาวุโสมากขึ้น ไปเป็นเจ้าคณะปกครองบ้าง เป็นเจ้าอาวาสบ้าง เป็นพระอุปัชฌาย์อาจารย์บ้าง แล้วไปสอนต่อลักษณะแบบนี้ ก็กลายเป็นว่าบัญญัติในสิ่งที่พระพุทธเจ้าไม่ได้บัญญัติ เพิ่มเติมในสิ่งที่พระพุทธเจ้าไม่ได้เพิ่มเติม พระพุทธศาสนาของเราก็จะเสียหายและคงอยู่ไม่ได้

และโดยเฉพาะพระภิกษุสามเณรของเรา แค่รักษาศีลอย่างเดียวไม่เพียงพอรักษาตัวเอง เพราะว่าจะขาดกำลังในการระงับยับยั้ง ต้องเพียรสร้างสมาธิให้เกิดให้มากที่สุด กำลังสมาธิสูงมากเท่าไรก็ห้ามใจตนเองได้มากเท่านั้น เหมือนอย่างกับรถจะตกเหว ถ้าไม่มีเบรกก็ไปไม่รอด ถ้าหากว่าเบรกดีก็หยุดได้ตั้งแต่เนิ่น ๆ เบรกไม่ดีก็หวาดเสียวหน่อย อาจจะไหลไปถึงริมเหวแล้วกว่าจะหยุดได้ หลังจากนั้นแล้วยังอาศัยพื้นฐานของสมาธิ สร้างปัญญาให้เกิด แล้วก็ทำการพินิจพิจารณาให้เห็นจริง ยอมรับ และปล่อยวางได้อีก

ดังนั้น..ในเรื่องของพระภิกษุสามเณรของเรา ถ้าหากว่าเพิ่มเรื่องของสมาธิภาวนาเข้ามา ก็แทบจะเป็นตัวแก้ปัญหาในคณะสงฆ์ได้เลย เพียงแต่ว่าหลักธรรมพื้นฐาน ก็คือหิริ - โอตัปปะ เราจะลืมไม่ได้ ถ้าไม่ละอายชั่ว ไม่กลัวบาป ยิ่งศึกษาเล่าเรียนมากก็กลายเป็น "เหี้ยติดปีก" รู้วิธีว่าทำอย่างไรจะหลบหลีก ทำอย่างไรจะละเมิดศีลได้เนียนยิ่งขึ้น..!

จึงเป็นเรื่องที่พวกเราต้องใส่ใจให้มาก นอกจากพยายามรักษาตนแล้ว ยังต้องรักษาคนรอบข้างด้วย ช่วยกันตักช่วยกันเตือน เพราะว่าออกพรรษาเราได้ปวารณาต่อกันแล้ว ไม่อย่างนั้นแล้วปล่อยให้ต่างคนต่างไป เดี๋ยวพลาดขึ้นมา ต้องอาบัติหนักก็จะเสียหายกับตนเองไปเปล่า ๆ

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๒๖ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)