[เถรี]

ครูบาอาจารย์บางท่านก็ค่อนข้างเข้มงวด ถึงขนาดสั่งให้นิสิตปิดวาจาเลยก็มี แม้ว่าพวกเราจะไม่เห็นด้วยก็ตาม เนื่องเพราะว่าการไม่พูด ไม่ได้แปลว่าเราจะไม่คิดฟุ้งซ่าน แต่ในเมื่อครูบาอาจารย์สั่งมา พวกเราก็พยายามทำให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

พูดง่าย ๆ ว่าถ้าเป็นนิสิต มจร. ส่วนใหญ่ก็ต้องโดนเคี่ยวเข็ญการปฏิบัติธรรมมาในระดับหนึ่งโดยทีเดียว ซึ่งบางทีสถาบันสมทบจากต่างประเทศ เขาต้องการตรงจุดนี้ เนื่องจากว่ามหาวิทยาลัยอื่น ๆ ในโลก ไม่มีการปฏิบัติธรรมแบบของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย จึงได้ส่งนักศึกษามาเรียนที่นี่ เพื่อที่จะเอาแนวทางการปฏิบัติธรรมไปเผยแผ่โดยเฉพาะ

ต้องบอกว่าเขามีสายตาที่เห็นการณ์ไกลทีเดียว ถ้าได้แนวทางและวิธีการปฏิบัติธรรมที่ถูกต้องไป ถึงเวลานำไปเผยแผ่ต่อ พระพุทธศาสนาของเราก็จะได้เจริญงอกงามในต่างประเทศกันต่อไป เรียกง่าย ๆ ว่าไม่มอบภาระให้แก่พระภิกษุฝ่ายเดียว แต่ว่าได้ร่วมด้วยช่วยกันในฐานะอุบาสกอุบาสิกาด้วย

เรื่องพวกนี้จึงเป็นเรื่องที่เราท่านต้องเห็นประโยชน์ด้วยตนเอง ว่า การปฏิบัติธรรมนั้น อันดับแรกเลย ช่วยให้เรามีสติ รู้เท่าทัน รัก โลภ โกรธ หลง ถ้าสมาธิทรงตัวก็สามารถระงับได้ชั่วคราว ถ้าหากว่าปัญญาแก่กล้า ก็สามารถที่จะตัด รัก โลภ โกรธ หลง ลงได้ ตามกำลังของตน เรียกง่าย ๆ ว่ามีแต่ดีโดยส่วนเดียว

แต่ก็เป็นเรื่องของบุคคลที่ต้องมีบารมีได้ระดับหนึ่งทีเดียว ถ้าบารมีไม่ถึงระดับปรมัตถบารมี บางทีก็ไม่สนใจที่จะปฏิบัติธรรม ให้ทานเท่าไรก็ให้ได้ รักษาศีลก็เต็มใจรักษา แต่พอบอกให้ปฏิบัติภาวนา รู้สึกเหมือนกับว่าแบกช้างทั้งตัว..! ถ้าลักษณะนั้นโปรดทราบว่าบารมีของเรายังไม่ถึง ต้องเร่งรัดตนเองอีกมาก ไม่เช่นนั้นแล้วหนทางในวัฏสงสารนี้ก็ยังยาวไกลไม่มีที่สิ้นสุด..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒๕ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)