[เถรี]

โดยเฉพาะการปฏิบัติที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมคณะสงฆ์จังหวัดนครปฐมแห่งที่ ๒ ซึ่งเป็นของวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) นั้น ได้ท่านเจ้าคุณอาจารย์สุวิทย์ - พระศรีวิสุทธิวงศ์, ดร. (สุวิทย์ ปวิชฺชญฺญู ป.ธ. ๙) รองเจ้าคณะจังหวัดนครปฐม เป็นประธานวิปัสสนาจารย์ ซึ่งถือว่าท่านเจ้าคุณอาจารย์รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา ไม่ให้เครียดจนเกินไป ขณะเดียวกัน ก็ไม่ย่อหย่อนจนเกินไป นับว่าท่านทั้งหลายโชคดีแล้ว ที่ได้ครูบาอาจารย์ระดับนี้มาควบคุมการปฏิบัติ ให้เราอยู่กับวัดเองบางทีก็มีการทอดธุระ บางทีก็ทำงานอื่นเสียบ้าง มีโอกาส ๑๐ วันที่เราจะได้มาฟื้นกำลังของตนเอง

ในที่นี้ผู้เข้าปฏิบัติธรรมอาวุโสที่สุด ก็คือหลวงพ่อสุพจน์ (พระครูสุนทรกาญจนาคม) เจ้าอาวาสวัดห้วยตะเคียน ซึ่งท่านเองบอกว่า ได้ฉวยโอกาสหนีความวุ่นวายที่วัดมาพักอย่างเป็นทางการ ไม่มีใครตำหนิได้ด้วย เพราะอ้างว่าเจ้าคณะภาคสั่ง กระผม/อาตมภาพเองก็เห็นด้วย

เนื่องเพราะว่าในช่วงที่กระผม/อาตมภาพยังเรียนอยู่นั้น เวลาปฏิบัติธรรมเป็นเวลาพักผ่อนที่ดีที่สุด แต่เนื่องจากว่าพอมาถึงระดับปริญญาโทแล้ว กระผม/อาตมภาพเองก็ยังมีภาระในการที่จะต้องทำวิทยานิพนธ์ หรือช่วยเหลือการทำวิทยานิพนธ์ของเพื่อนฝูง บางทีก็ปฏิบัติไม่ได้เต็ม ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ แต่ก็พยายามทำให้มากที่สุด

ส่วนการปฏิบัติธรรมช่วงปริญญาเอกนั้น ได้หลวงพ่อเจ้าคุณชุบ (พระวชิรเหมคุณ, ดร.) เจ้าคณะอำเภอเมืองเพชรบุรี เป็นเจ้าภาพนำพวกเราไปปฏิบัติธรรมอย่างเข้มข้น พักอยู่รวมกันทีหนึ่งก็ ๑๐ วันบ้าง ๗ วันบ้าง จนกว่าจะสะสมได้ครบ ๔๕ วัน แถมยังได้เกียรติบัตรพระวิปัสสนาจารย์สำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดเพชรบุรีมาด้วย ถือว่าเป็นของแถมที่มีคุณค่าเป็นอย่างยิ่ง

ทำให้เห็นว่าบรรดานิสิตทั้งหลายของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยนั้น ได้มีโอกาสในการปฏิบัติธรรมในทุกหลักสูตร ไม่ว่าจะเป็นระดับประกาศนียบัตรปีละ ๑๐ วัน ระดับปริญญาตรีปีละ ๑๐ วัน รวมอย่างน้อย ๔๐ วัน ระดับปริญญาโทปีละ ๑๕ วัน รวมอย่างน้อยตลอดหลักสูตร ๓๐ วัน และระดับปริญญาเอก ให้สะสมวันปฏิบัติธรรมกันเอง ตลอดหลักสูตรให้ได้ ๔๕ วัน ซึ่งจะมีครูบาอาจารย์ตามไปนิเทศก์ และตรวจการณ์อยู่เสมอ ต้องบอกว่าไม่มีความย่อหย่อนกันเลย