[เถรี]

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟโอกายามะแล้ว พวกเราก็ทำการเติมเงินใส่บัตรเพิ่มเติม เพราะว่าต้องนั่งรถรางไป และเป็นรถรางสำหรับ "ทาสแมว" โดยเฉพาะ เนื่องเพราะนอกจากมีรูปแมวอยู่ทั้งหน้ารถ หลังรถ และในรถแล้ว แม้กระทั่งเสียงแตรก็ยังเป็นเสียงแมวอีกต่างหาก..!

พวกเราลงรถแล้วลงใต้ดินมุดไปอีกฝั่งหนึ่ง ตรงไปยังสวนที่มีชื่อเสียงของประเทศญี่ปุ่นคือสวนโครักกูเอ็น ด้วยความหวังว่าจะมาชมดอกซากุระบานที่นี่ แต่ว่าหลังจากที่เดินข้ามแม่น้ำไปและซื้อตั๋วเข้าชม โดยที่กระผม/อาตมภาพและป้ามอย (นางสาวมณีวรรณ สัมฤทธิ์) ได้ใช้สิทธิ์ผู้สูงอายุ เข้าไปข้างในแล้วต้องผิดหวังมาก เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วแห้งแล้งกรอบเกรียมไปหมด เพราะว่าเพิ่งผ่านฤดูหนาวมาหมาด ๆ บรรดาสัตว์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นนกกระยาง นกกระสา นกเป็ดน้ำ ก็ไม่ได้กลัวคนเลย แถมยังมีปลาคาร์ฟฝูงใหญ่ ว่ายวนเวียนมารอรับอาหารอยู่ด้วย

พวกเราเดินวนจนครบรอบแล้ว ก็มาเห็นต้นเหมยและต้นท้อบานสะพรั่งอยู่ใกล้ทางออก แม้ว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นดอกซากุระบานสมกับชื่อทริปที่ตั้งเอาไว้ แต่เนื่องจากว่าไม่ใช่ไฮไลท์ของงานนี้ เนื่องเพราะว่าในความรู้สึกของทุกคนนั้น ไฮไลท์ของงานนี้ก็คือการลุยหิมะหน้าร้อนที่ภูเขาโคยะซังมากกว่า..!

เมื่อพวกเราถ่ายรูปกับดอกเหมยและดอกท้อกันจนกระทั่งหายเหนื่อยแล้ว ยังอุตส่าห์ลุ้นเต็มสตรีมด้วยการข้ามแม่น้ำกลับไปยังฝั่งปราสาทอีกา หรือที่เรียกกันง่าย ๆ ว่าปราสาทโอกายามะ หวังว่าจะไปเดินชมดอกซากุระบาน ข้างแม่น้ำอาซาฮีหลังตัวปราสาท แต่เมื่อเดินไปถึงแล้ว ทุกต้นมีแต่กิ่งก้านเปล่า ๆ มีรอยปริตูมออกมาเล็ก ๆ เท่านั้น คาดว่าอย่างน้อยอีกเดือนหนึ่งเต็ม ๆ ดอกซากุระถึงจะบานสะพรั่งอย่างที่พวกเราเห็นในรูปโฆษณา ถึงขนาดแซวกันว่าให้หม่อมเยี่ยม (ม.ล.พิชวัฒน์ จักรพันธุ์) ใช้ ChatGPT เติมดอกซากุระใส่กิ่งเปล่า ๆ เหล่านี้แทนก็แล้วกัน..!

หลังจากรับประทาน "แห้ว" จนเต็มพุงทั้งคณะแล้ว พวกเราก็นั่งรถรางกลับมายังสถานีรถไฟโอกายามะ คุณเผือกน้อยผู้เชี่ยวชาญในการเดินทางในประเทศญี่ปุ่น เข็ดจากการที่ต้องยืนเบียดกันตอนขามา จึงจัดการไปจองที่นั่งพิเศษให้ โดยที่ไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมเสียด้วย และที่สะดวกกว่านั้นก็คือสามารถจองทั้งเที่ยวกลับไปยังสถานีชินโอกาซา และเที่ยวที่เดินทางต่อไปยังสนามบินนานาชาติคันไซอีกด้วย

พวกเราจึงนั่งรถไฟด่วนชิงคังเซนมายังสถานีชินโอซากาอย่างมีความสุข แล้วก็มารับกระเป๋าจากล็อคเกอร์ ปรากฏว่าเจ้าล็อคเกอร์นั้นฉลาดกว่าที่เราคิด แค่เอาบัตร IC ของแต่ละคนไปแปะ ก็จัดการเปิดล็อคเกอร์ให้เลย ไม่นึกว่าระบบของเขาจะง่ายขนาดนี้ คิดว่าต้องกรอกรหัสตามหน้าบัตรที่ฝากเอาไว้เสียอีก

เมื่อทุกคนเข้าห้องน้ำ หาน้ำดื่มกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็มาขึ้นรถไฟเพื่อตรงไปยังสนามบินนานาชาติคันไซ กระผม/อาตมภาพอาศัยเวลาที่มีอยู่ ทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเอาไว้ก่อน แต่ผู้จัดการถอดเสียงลงไปในเว็บไซต์วัดท่าขนุน จะมีเวลาทำงานหรือเปล่าก็ยังไม่แน่ใจ

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๒๑ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)