[เถรี]

การเดินทางไปครั้งนี้ ทางคุณเผือกน้อย (นายเฉลิมเดช รุจิราวรรณ) เจ้าภาพในการเดินทาง จองตั๋วรถไฟที่นั่งพิเศษไว้ให้ แต่ว่าเป็นที่นั่งซึ่งพิเศษจริง ๆ เนื่องเพราะว่าเราไม่สามารถจะนั่งไปจนสุดทางได้ เพราะว่าทางด้านภูเขาโคยะซังมีหิมะตกหนักตั้งแต่เมื่อคืน ทั้ง ๆ ที่เป็นฤดูร้อนแล้ว ทำให้มีต้นไม้ล้มทับทางรถไฟ เขาต้องเสียเวลาเคลียร์เอาต้นไม้ออกก่อน จึงให้พวกเราต้องลงกลางทาง แล้วต่อรถบัสขึ้นไปบนเขาโคยะซังเลย

โดยปกติแล้วพวกเราต้องไปถึงสถานีรถไฟสุดท้ายตอนประมาณ ๑๐ นาฬิกาเศษของญี่ปุ่น แล้วก็นั่งเคเบิลคาร์ขึ้นไปบนยอดเขา แต่เนื่องจากว่ารถไฟไม่สามารถจะไปถึงได้ตามกำหนด เจ้าหน้าที่การรถไฟญีปุ่นจึงจัดรถบัสมารับพวกเรา แล้วก็วิ่งขึ้นไปส่งบนภูเขาโคยะซังเลย นับว่าเป็นการแก้ปัญหาได้ดีมาก ๆ

พวกเรายิ่งขึ้นสูงไปก็ยิ่งใจคอไม่ดี เพราะเห็นยอดเขาไกล ๆ มีหิมะปกคลุมขาวโพลนไปหมด มัวแต่ใจคอไม่ดีอยู่ได้พักเดียว ปรากฏว่าหิมะตกลงมาเสียแล้ว คราวนี้ยิ่งขึ้นสูง หิมะก็ยิ่งขาวสะพรั่งไปหมด รถก็ไม่สามารถที่จะทำความเร็วได้ เพราะว่าถนนลื่น รถที่สวนลงมาบางคันมีหิมะคลุมเต็มหลังคา หนาเป็นฟุต ๆ แสดงว่าเมื่อคืนนั้นมีหิมะตกอยู่ข้างบนแทบทั้งคืนทีเดียว..!

พวกเรามาลงรถบัสที่สถานีโคยะซัง แล้วต้องเข้าไปแตะบัตร เพื่อเป็นการจ่ายเงินที่ปลายสถานี หลังจากนั้นก็มาต่อรถบัสช่วงสุดท้ายขึ้นไปด้านบน กว่าที่จะไปถึงด้านบนก็ ๑๑ โมงครึ่งกว่าแล้ว พวกเราจึงได้ตรงเข้าไปยังร้านอาหารก่อน ทำการสั่งข้าวปลาอาหารตามที่ตนต้องการ

แต่ว่ากระผม/อาตมภาพนั้น เนื่องจากว่าจะขึ้นไปสักการะท่าน Kobo Daishi ซึ่งต้องบอกว่าเป็นปรมาจารย์ของนิกายชิงอน จึงตั้งใจว่าถ้าเราฉันเจขึ้นไป จะเป็นการแสดงออกซึ่งความเคารพมากกว่า แต่ด้วยความที่ว่าเป็นอาหารเจ เขาก็เลยทำอาหารให้กับคนอื่นจนครบ แล้วค่อยทำอาหารเจออกมากให้ ทำเอากระผม/อาตมภาพนั่งชมวิวที่หิมะกำลังตกหนักริมหน้าต่างอยู่นานกว่าคนอื่น..!