[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๙ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ อากาศที่โรงแรม DEL Style Osaka - Shin Umeda เขตฟูกุชิมะ เมืองโอซากา อยู่ที่ ๕ องศาเซลเซียส ห้องอาหารเปิดตรงเวลามาก แต่วันนี้ได้รับบทเรียนจากเมื่อวานแล้ว จึงตักข้าวเพิ่มขึ้น ๑ ถ้วย และอีกอย่างหนึ่งก็คือ เมื่อฉันเสร็จแล้ว ต้องหอบถ้วยโถโอชามที่ใช้แล้วไปวางไว้บริเวณที่เขาเตรียมไว้ให้ด้วย เมื่อวานนี้ยังไม่ทราบธรรมเนียมของเขา จึงทิ้งคาโต๊ะเอาไว้ ต้องบอกว่า "ขายหน้าเป็นที่สุด..!"

ครั้นเวลา ๐๗.๓๐ น. ของประเทศญี่ปุ่น คณะของเราก็เดินไปยังสถานีรถไฟกลางโอซากา เพื่อที่จะต่อรถไฟไปยังโคยะซัง ได้ยินว่าต้องนั่งกันสองต่อสามต่อเลยทีเดียว ด้วยความที่ว่าในคณะของเรานั้นมีป้ามอย (นางสาวมณีวรรณ สัมฤทธิ์) ลูกน้ำ (ผศ.ดร.สพญ.ชลาลัย เรืองหิรัญ) และไอ้ตัวเล็ก (นางสาวพัชรีภรณ์ หยกอุบล) ซึ่งขาสั้นกว่าผู้ชายในคณะทั้งหมด ก็เลยทำให้เดินไปไม่ทันรถที่กำลังจะออกจากสถานี

แต่ว่าด้วยบุญอุปถัมภ์ ก็เลยทำให้ประตูอัตโนมัติของรถไฟเที่ยวนั้นมีปัญหา ต้องใช้เวลาแก้ไขถึง ๒ นาที พวกเราจึงสามารถขึ้นรถไฟได้ทัน ทั้ง ๆ ที่น่าจะตกรถไปแล้ว..!

พวกเรามาลงที่สถานีชินอิมามิยะ ทำการเติมเงินใส่บัตรเสียก่อน เพื่อที่จะได้ใช้งานสำหรับทั้งรถเมล์ รถไฟ และเคเบิลคาร์ หลังจากนั้นก็นั่งรอจนรถไฟที่ไปโคยะซังมาถึง พวกเราก็ได้อาศัยรถไฟนั่นแหละตรงไปยังจุดหมายปลายทาง

โคยะซังเป็นสถานที่สำคัญมากในการแสวงบุญของชาวญี่ปุ่น เนื่องจากว่าเป็นที่เก็บอัฐิของท่าน Kobo Daishi ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งพระพุทธศาสนาลัทธิชิงอน ท่านมาตั้งนิกายชิงอนขึ้นในประเทศญี่ปุ่น แล้วได้รับความเคารพนับถือเป็นอย่างสูง ท่านไปสร้างวัดเอาไว้ที่บริเวณภูเขาโคยะซัง แล้วก็เลยทำให้บรรดาบุคคลที่ต้องการพึ่งใบบุญของท่าน พากันไปอาศัยสร้างสุสานไว้บริเวณนั้นเป็นจำนวนมากมายมหาศาล โดยเฉพาะบรรดาเจ้าผู้ครองนคร หรือว่าขุนนางอำมาตย์ใหญ่ ๆ ในสมัยก่อน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น โคยะซังจึงกลายเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าจะเต็มไปด้วยสุสานแต่ก็มีคนตั้งใจไป เพื่อที่จะสัมผัส หรือว่ารับพลังจากท่าน Kobo Daishi ซึ่งถ้าหากว่าเป็นแถวบ้านเราก็คงประมาณที่เก็บสังขารของครูบาอาจารย์ที่มรณภาพแล้วกายสังขารไม่เน่าไม่เปื่อยประมาณนั้น