[เถรี]

เมื่อวนกันจนรอบแล้วก็ออกมาเข้าห้องน้ำ จากนั้นพวกเราก็เดินตามกูเกิ้ลแม็พเพื่อไปยังร้านอาหาร ซึ่งหมอโส (นายโสภณ ศิริปุณย์) ได้นำหน้าไปเพื่อสั่งอาหารสำหรับพวกเราแล้ว ปรากฏว่าเดินแล้วเดินอีก และเดินแล้วเดินอีก จนกระทั่งรู้สึกว่าเรี่ยวแรงชักจะหดหาย ไม่ทราบเหมือนกันว่าเลี้ยวไปกี่แยกและกี่ซอย ?!! ก็มาถึงร้านอาหารที่ว่า แต่ก็ยังต้องรออยู่ด้านนอก เนื่องเพราะว่าโต๊ะยังไม่ว่าง..!

บรรดาผู้เชี่ยวชาญก็เข้าไปสั่งอาหารจากตู้อัตโนมัติ ซึ่งต้องใส่เงินเข้าไป แล้วกดรายการอาหารที่ตนเองต้องการ ใบสั่งก็จะไปปรากฏที่พ่อครัวแม่ครัว ชอบใจอยู่อย่างเดียวว่าเจ้าของร้านผู้หญิงสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ แม้ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นก็ตาม

พวกเรารออยู่เกินครึ่งชั่วโมง กว่าที่จะมีโต๊ะว่างให้เข้าไปข้างในได้ ปรากฏว่าเมื่อชามราเม็งมาถึง กระผม/อาตมภาพก็ตกใจ เพราะว่าชามใหญ่มาก แต่ในระหว่างที่รอน้ำซุปตามมานั้น ตั้งใจใช้ตะเกียบคีบดูว่ามีเส้นจำนวนมากน้อยเท่าไร รู้สึกว่าไปกระทบอะไรแปลก ๆ จึงเขี่ยเส้นออกแล้วดู ถึงได้เห็นว่าด้านล่างนั้นมีไม้สานเป็นวงกลม รองครึ่งชามล่างเอาไว้ มีเส้นเฉพาะครึ่งบนเท่านั้น ทุกคนตกอยู่ในอาการประมาณว่า "คุณหลอกดาว..!"

แล้วพอน้ำซุปมาถึง วิธีการกินก็คือคีบเอาเส้น เนื้อหมู หรือว่าเนื้อไก่ตามที่ตนเองสั่งเอาไว้นั้น ลงไปลวกจิ้มในน้ำซุปร้อน ๆ แล้วค่อยคีบใส่ปากของตน เป็นอันว่าใครถนัดแบบไหนก็ทำแบบนั้นแล้วกัน ฉันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ออกมาที่หน้าร้าน ซึ่งมีขนมขายอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ไปสั่งขนมกินกันต่อ ขณะที่ทางหน้าร้านก็มีญาติโยมเข้าแถวเพื่อรอคิวเข้าร้านอาหารกันอยู่จำนวนไม่น้อยเลย

ครั้นเมื่อได้ขนมที่ตนเองต้องการกันแล้วก็เดินย้อนกลับมาทางเดิม ถึงทางด้านข้างสระน้ำ ซึ่งมีร้านกาแฟยี่ห้อดังของฝรั่งอยู่ พวกเราเข้าไป ส่วนหนึ่งก็ซื้อกาแฟ ส่วนหนึ่งก็สั่งน้ำชาสำหรับกระผม/อาตมภาพ ครั้นได้มาเรียบร้อยแล้วก็ขึ้นไปยังวัดโกฟุกุจิ เพื่อที่จะสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งต้องซื้อตั๋วเข้าไปบริเวณวิหารทองคนละ ๗๐๐ เยน และส่วนที่สำคัญอีกส่วนหนึ่งก็คือพระเจดีย์ ๕ ชั้น แต่ปรากฏว่าเขาตีเป็นโรงงานมหึมาคลุมเจดีย์ไว้ทั้งหลังเพื่อทำการปิดซ่อม ไม่รู้ว่าอีกกี่ปีถึงจะเสร็จเรียบร้อย