[เถรี]

จนกระทั่งไม่มีอะไรเหลือที่จะเลี้ยงกวางแล้ว พวกเราถึงได้เดินเข้าไปภายในวัด ซึ่งจะต้องไปซื้อตั๋วเพื่อเข้าชมเสียก่อน เพียงแต่มีข้อห้ามว่าไม่ให้ถ่ายรูปหมู่ทางด้านหน้าวิหารไม้หลังใหญ่ เนื่องเพราะว่าเวลานักท่องเที่ยวมาก ๆ แล้วไปเกะกะเขา แต่กระนั้นก็ตาม ยังมีคนไปถ่ายรูปเดี่ยวกันชนิดที่เรียกว่าตะแบงข้างคำสั่งของเขาไป เพราะว่าไม่ใช่รูปหมู่..! เนื่องเพราะว่าหน้าวิหารไม้หลังใหญ่นั้นมีของสำคัญคือตะเกียงสัมฤทธิ์ ซึ่งสร้างมาพร้อมกับวัด ก็แปลว่าอายุ ๑,๒๐๐ กว่าปีแล้ว..!

พวกเราเข้าไปกราบหลวงพ่อวัดโทไดจิ ซึ่งเป็นพระพุทธรูปสัมฤทธิ์องค์ใหญ่ที่สุดในประเทศญี่ปุ่น มีความสูงถึง ๑๕ เมตร ทางด้านข้างซ้ายขวายังมีพระพุทธรูปขนาดรองลงมาอีกข้างละ ๑ องค์ ถ้าหากว่าวนไปทางด้านซ้ายมือนั้น จะมีรูปแกะสลักท้าวจาตุมหาราชอยู่ ๑ องค์ ใหญ่โตมโหฬารมาก ถ้าอ้อมไปทางด้านหลังก็จะมีโมเดลให้ดูว่า ศาลาเดิมที่หลังใหญ่กว่าปัจจุบันนี้ หน้าตาเป็นอย่างไร ? แล้วรูปทรงในปัจจุบันนี้เป็นอย่างไร ?

พวกเราเมื่อชมและสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์กันแล้ว ก็ยังต้องรอคณะให้มาพร้อมเพรียงกันด้วย ทิดโฮปของเราก็เลยไปสำแดงวิชาดำดิน มุดลอดต้นเสา ซึ่งมีความเชื่อกันว่ารูที่ต้นเสานั้นมีความใหญ่เท่ากับช่องพระนาสิกของหลวงพ่อโตวัดโทไดจินี่เอง ถ้าใครสามารถมุดลอดไปได้ก็จะมีแต่ความโชคดี ทิดโฮปของเราก็เลยจัดการมุดข้ามไป โดยมีกระผม/อาตมภาพช่วยยันปลายเท้าส่งไปให้ เพื่อที่จะให้พ้นจากอุปสรรคต่าง ๆ และประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว..!

แต่ว่ามีผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ได้ตัวใหญ่ตัวโตอะไรนัก แต่ทำไมมุด ๒ ครั้ง ๓ ครั้ง แม้แต่ไหล่ก็ไม่สามารถที่จะเข้าได้ จนกระทั่งไปยืนบ่นกับพรรคพวกตัวเองว่า "เป็นเพราะอะไรถึงมุดไม่เข้า ?" กระผม/อาตมภาพก็ไม่สามารถที่จะตอบได้เช่นกัน จนกระทั่งพวกเรามากันครบ คนไหนอยากมุด คนไหนอยากลอด ก็ทำตามสบาย กระผม/อาตมภาพเองแม้มั่นใจว่าจะลอดได้ แต่ว่าถ้าไปลอดก็คงจะดูไม่งาม จึงมีหน้าที่คอยเชียร์คนอื่นเท่านั้น

ในช่วงที่ถ่ายรูปหมู่ด้านข้างหลวงพ่อโตวัดโทไดจิ มีฝรั่งใจดีรับอาสาเป็นตากล้องให้ แต่ด้วยความที่พ่อเจ้าประคุณไม่เข้าใจ จึงตั้งใจจะถ่ายรูปแต่พวกเราเท่านั้น โดยที่ถ่ายหลวงพ่อโตได้ครึ่งองค์ หรือว่าได้เศียรส่วนหนึ่งเท่านั้น จนกระทั่งต้องกดเป็นเลนส์ไวด์ พ่อเจ้าประคุณจึงสามารถที่จะถ่ายพระพุทธรูปได้เต็มองค์อย่างที่พวกเราต้องการ