[เถรี]

อาศัย "ฮันโซ" ช่วยบังตาเจ้าหน้าที่ แล้วรีบถ่ายรูปไว้ ครั้นเสร็จแล้วจึงได้เดินออกมา หาทางออกไปยังด้านนอก ปรากฏว่าหาสถานีรถไฟของตนเองไม่เจอ เพราะว่าเป็นรถของเจอาร์ แต่ว่าสถานีที่เห็นอยู่นั้นเป็นของเมโทร แล้วทุกคนก็สรุปว่าปกติสถานีเขาอยู่ด้วยกัน จึงได้สแกนตั๋วเข้าไปทางด้านใน ผ่านไปถึงสองช่วงแล้ว จึงเห็นว่ามีลูกศรชี้ไปยังสถานีรถไฟเจอาร์ ทำเอากระผม/อาตมภาพตีหน้าเซ็ง เนื่องเพราะว่าถ้าไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในการเที่ยวญี่ปุ่น แล้ว ใครจะไปรู้ว่าพ่อเจ้าประคุณเอาสถานีมายัดรวมกันไว้ที่นี่ ?!

พวกเรานั่งรถไฟย้อนกลับไป แล้วก็เดินกลับโรงแรม คราวนี้สามารถเช็คอินได้ เจ้าหน้าที่แจ้งให้ทราบว่า เพื่อเป็นการลดโลกร้อน ข้าวของบางอย่างจึงไม่ได้แจกจ่ายให้ตามห้องพัก หากแต่ว่าวางรวมกันอยู่ตรงล็อบบี้ ใครต้องการอะไรก็ให้หยิบไปได้ ไม่ว่าจะเป็นแปรงสีฟัน แชมพู ตลอดจนกระทั่งกระดาษเช็ดตัว หรือว่าซองชาก็ตาม

เมื่อขึ้นไปถึงห้องพักที่ทางเดินค่อนข้างจะแคบ นึกว่าจะอึดอัด แต่เข้าไปภายในห้องแล้วก็รู้สึกว่ากว้างขวางพอสบายตามสไตล์ญี่ปุ่น ที่ชอบใจมากที่สุดก็คือมีอ่างให้เปิดน้ำร้อนสำหรับแช่เท้าได้ จากที่เดินขาลากมาทั้งวันผ่อนคลายได้ในตอนนี้เอง พรุ่งนี้ก็คงต้องเดินไม่น้อยกว่าวันนี้อีกตามเคย จึงได้ทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเอาไว้ก่อนที่จะส่งให้ไอ้ตัวเล็ก ซึ่งน่าจะพักอยู่ไม่ห่างกันมาก แต่ว่าไม่ได้นำเอาโน้ตบุ๊กมา จึงต้องใช้วิธีส่งผ่านอินเตอร์เน็ตเหมือนเดิม

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๗ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)