[เถรี]

หลังจากนั้นประมาณ ๓๐ นาที เจ้าหน้าที่ก็นำอาหารที่ทางด้านเผือกน้อยสั่งไว้สำหรับทุกคนมาส่ง ซึ่งมีทั้งข้าวต้มปลาแซลมอน มีสลัดผัก โยเกิร์ต ตลอดจนกระทั่งน้ำแอปเปิ้ล ฉันแล้วก็พากันแย่งกันเข้าห้องน้ำ ทำให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจนว่าความทุกข์นั้นเป็นอย่างไร ? จนกระทั่งเวลาประมาณ ๐๘.๒๐ น. เครื่องบินก็มาลงที่สนามบินนานาชาติคันไซ ซึ่งช้ากว่าเวลาหน้าตั๋วไปประมาณ ๑๐ นาที

อากาศทางด้านนี้อยู่ที่ ๗ องศาเซลเซียส ตอนแรกกระผม/อาตมภาพก็คิดว่าสบายมาก แต่ที่ไหนได้ หลังจากผ่าน ตม.และรับกระเป๋าแล้วเดินออกมาทางด้านนอก เจ้าประคุณรุนช่องเถอะ...ทำไมลมถึงได้แรงขนาดนี้ ทำเอาหนาวสะท้านเลยทีเดียว..!

เมื่อออกมานอกสถานีแล้ว ก็ไปรับตั๋วรถไฟที่จองเอาไว้จากเครื่องอัตโนมัติ ได้มีการทดสอบภาษาด้วยการจิ้มเครื่องออกตั๋วกันเป็นที่สนุกสนาน ครั้นได้ตั๋วมาแล้วก็ต้องเก็บเอาไว้ใช้ตลอดเวลา จนกว่าจะเดินทางกลับ ซึ่งค่าตั๋วนั้นอยู่ที่ ๑๔,๐๐๐ เยน คิดเป็นเงินไทยก็ราว ๆ ๓,๐๘๐ บาท แต่ท่านจะนั่งรถไฟเจอาร์สักกี่เที่ยวเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร สแกนเข้าสแกนออกตามหน้าตั๋วไปเรื่อย

แต่ว่าหม่อมเยี่ยม (ม.ล.พิชวัฒน์ จักรพันธุ์) ไม่ทราบเหมือนกันว่าไปรับตั๋วมาอีท่าไหน สแกนตรงไหนก็ไม่ผ่านสักแห่ง จนท้ายสุดต้องไปขอให้เจ้าหน้าที่เขาออกตั๋วใหม่ แต่เจ้าหน้าที่ยืนยันว่าออกตั๋วใหม่ไม่ได้ หากแต่ลงลายเซ็นไว้ให้ บอกว่าถึงเวลาแล้วให้เดินผ่านช่องที่เป็น VIP ไปได้เลย

พวกเราขึ้นรถไฟจากสนามบิน ตรงไปยังที่พักของเรา เพื่อที่จะเก็บกระเป๋าเอาไว้ก่อน แต่ช่วงที่เดินจากสถานีรถไฟไปยังโรงแรม Shin Umeda by Daiwa Roynet ลมแรงสุด ๆ หนาวจนแทบจะแข็งตาย หลุดเข้าไปภายในโรงแรม หลังจากที่แจ้งให้ทางพนักงานทราบแล้ว เขาบอกว่าจะเช็คอินได้ตอนบ่าย ๒ โมง พวกเราจึงได้ขอฝากกระเป๋าไว้ก่อน กระผม/อาตมภาพนำเอากางเกงและเสื้อฮีทเทคออกมาใส่เพิ่มเข้าไป แล้วค่อยเดินย้อนกลับไปยังสถานีรถไฟ แต่เหมือนกับโดนแกล้ง คือนอกจากจะไม่มีลมแล้วยังแดดออกอีกต่างหาก ต้องบอกว่าโอซากาต้อนรับได้ประทับใจสุด ๆ ไปเลย