[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑๗ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ เมื่อคืนเวลาประมาณ ๒ ทุ่มครึ่ง ทิดป๋อง (นายดิเรก ไพสิฐวนิชกุล) ไปรับกระผม/อาตมภาพจากวัดอุทยาน ไปส่งที่ท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ โดยที่กระผม/อาตมภาพต้องเข้ารายการเสียงธรรมจากมหาจุฬาอาศรมไปด้วย แต่ก็ยังดีที่สามารถทำประเมินและจบรายการลงได้ ก่อนที่รถจะไปถึงท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ ซึ่งคณะทั้ง ๘ คนนั้น กระผม/อาตมภาพแทบจะไปเป็นคนสุดท้าย และที่น่าเกลียดตามแบบปกติก็คือ ไม่สามารถที่จะสแกนพาสปอร์ตด้วยเครื่องอัตโนมัติได้ ทำให้ต้องไปพึ่งพาเคาน์เตอร์เช็คอินเหมือนเดิม

หลังจากนั้น เผือกน้อย (นายเฉลิมเดช รุจิราวรรณ) เจ้าภาพการไปญี่ปุ่นทริปนี้ ก็นำกระผม/อาตมภาพผ่านทางช่อง Fast Track ซึ่งแปลกมากว่าทางช่องนี้กลับสามารถสแกนพาสปอร์ตผ่านได้ แต่ไปเสียเวลาตรงที่เจ้าหน้าที่ตรวจค่อนข้างจะเข้มงวดกวดขัน ช่องทางด่วนก็เลยหลุดเข้าไปข้างในช้ากว่าผู้ที่เข้าทางช่องทางปกติ

หลังจากนั้นแล้ว เผือกน้อยก็ได้นำไปยังเลาจน์ของสายการบิน โดยอาศัยแลกแต้มซึ่งสะสมเอาไว้มากมาย ให้กระผม/อาตมภาพเข้าไปพักผ่อนข้างใน โดยปกติแล้วบรรดาตามเลาจน์ต่าง ๆ ก็จะมีอาหาร มีเครื่องดื่มให้เต็มไปหมด แต่กระผม/อาตมภาพนั้นหลังจาก ๖ โมงเย็นไปแล้ว นอกจากน้ำเปล่าก็ไม่แตะต้องอะไรเลย จึงทำให้เสียของไปเปล่า ๆ

จนกระทั่งเที่ยงคืนครึ่งโดยประมาณก็เดินไปทางออกขึ้นเครื่อง E9 กระผม/อาตมภาพเรียกว่าประตูผู้หญิง เพราะขึ้นด้วยอี (E) นั่งไปได้ครู่หนึ่ง เจ้าหน้าที่ก็ประกาศว่ามีการล่าช้า จึงทำให้พวกกระผม/อาตมภาพได้นั่งสัปหงกภาวนากันต่อไป จนเจ้าหน้าที่มานิมนต์พระให้ขึ้นก่อน กระผม/อาตมภาพก็ยังงง ๆ อยู่ว่า เจแปนแอร์ไลน์รู้จักพระด้วย ที่ไหนได้ กลายเป็นหมอโส (นายโสภณ ศิริปุณย์) เป็นคนเดินไปแจ้งเจ้าหน้าที่ไว้เอง

เมื่อขึ้นเครื่องแล้วก็ได้ทำการอุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลาย ซึ่งรักษาตั้งแต่ท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ ไปจนถึงท่าอากาศนานาชาติคันไซ ขอให้ท่านทั้งหลายอนุโมทนาส่วนบุญส่วนกุศลที่กระผม/อาตมภาพทำมาตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ และช่วยคุ้มครองรักษาให้คณะของกระผม/อาตมภาพเดินทางโดยสะดวกปลอดภัยทั้งไปและกลับด้วย แล้วก็ภาวนาไปจนกระทั่งรู้สึกว่าเพียงพอแล้ว ลืมตาขึ้นมา ปรากฏว่าแสงเงินแสงทองเริ่มจับขอบฟ้า ครั้นดูนาฬิกาแล้วเป็นเวลาประมาณตี ๔ ของเมืองไทย แต่ถ้าหากว่าเป็นเวลาที่ญี่ปุ่นก็ประมาณ ๖ โมงเช้าแล้ว