[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองก็รับรู้รับทราบแล้วแจ้งให้กับทางเจ้าหน้าที่เขาว่า ถ้ามีเจ้าภาพก็จะรีบโอนไปให้โดยด่วน แต่ว่างานนี้ไม่รับประกันการเดินทางใด ๆ ทั้งสิ้น เนื่องเพราะว่าเจ้าแม่นภิสราเทวี ซึ่งดูแลพื้นที่อยู่ ท่านแจ้งมาว่ามีอุปสรรคเล็กน้อย

กระผม/อาตมภาพก็มาคิดว่า เราต้องนั่งเครื่องบินทั้งภายนอกประเทศ ภายในประเทศ แล้วบางช่วงก็ยังต้องนั่งรถยนต์ทีละ ๕ - ๖ ชั่วโมง ถ้าจะมีอุปสรรคในการเดินทางบ้างก็เป็นเรื่องปกติ แต่ว่าทุกคนที่ร่วมทริปไป ก็ควรทางผ่อนหนักเป็นเบากันด้วย ไม่ใช่เอะอะก็จะให้พระแก่อย่างกระผม/อาตมภาพเหมาแบกอยู่คนเดียว..!

โดยเฉพาะเจ้าแม่นภิสราเทวี และบรรดาบริษัทบริวารของเธอนั้น กระผม/อาตมภาพได้รบกวนมามากต่อมากครั้งแล้ว จนกระทั่งเกรงใจเต็มที แม้ว่าคุณเธอจะยินดีให้บริการ แต่กระผม/อาตมภาพก็ยังคงเกรงใจ ซึ่งเป็นไปตามคำอบรมของผู้คนในสมัยก่อน ที่สรุปง่าย ๆ ว่า "ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี" นั่นเอง

เนื่องเพราะว่าการที่เรารบกวนคนอื่น ก็ต้องติดหนี้บุญคุณของเขา หนี้อื่น ๆ สามารถจะใช้ให้หมดได้ แต่หนี้บุญคุณเป็นหนี้ที่ใช้ไม่หมด กระผม/อาตมภาพจึงพยายามที่จะให้ตนเองติดหนี้บุญคุณผู้อื่นให้น้อยที่สุด แต่ถ้าผู้ใดผู้หนึ่งอยากจะติดหนี้บุญคุณของกระผม/อาตมภาพ อาตมภาพก็ยินดีที่จะสงเคราะห์ให้ตามหน้างานช่วงนั้น ๆ

เมื่อคิดมาถึงตอนนี้แล้วก็ยังขำว่า ตนเองเกิดมาจะว่าอายุมากก็มาก จะว่าอายุยังไม่มากก็ยังไม่มาก แต่ว่าสิ่งที่ช่วยเหลือคณะสงฆ์ ตลอดจนกระทั่งสังคมรอบข้างนั้น ดูท่าว่าจะทำเกินอายุผู้อื่นไปหลายเท่า คิดว่าถ้าตายลงไปตอนนี้ก็ถือว่าคุ้มกับที่ได้เกิดมาแล้ว อยู่ในลักษณะที่ว่า "เมื่ออยู่คนเขาก็เกรงใจ เมื่อจากไปคนเขาก็คิดถึง" เราทำหน้าที่ของเราเต็มที่แล้ว ส่วนผลจะเป็นอย่างไรก็ไม่ได้ไปคิดหวัง ทำงานเป็นงาน ปฏิบัติธรรมเป็นธรรม พูดง่าย ๆ ว่าทำแล้วก็วาง..!

ใครสามารถจะหาเคล็ดลับจากคำพูดประโยคนี้ได้ ก็ขอให้ท่านทั้งหลายลองเจาะลึกดู เผื่อจะรู้ว่าสภาพจิตของกระผม/อาตมภาพตอนนี้เป็นอย่างไร แล้วถ้าสามารถเลียนแบบได้ ก็ยินดีให้ท่านทั้งหลายเลียนแบบ จะได้เดินไปในหนทางเดียวกัน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๑ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)