[เถรี]

ระหว่างฉันก็คุยกันไปตามเรื่อง ซึ่งท่านเจ้าคุณอาจารย์พลกล่าวว่า "ทำอย่างไรที่เราจะเปลี่ยนเป้าหมาย จากการที่เอาเด็ก ๆ มาบวชสามเณร ซึ่งเป็นไปได้ยากแล้ว บรรดาเด็กเมื่อถึงเวลาโตเป็นหนุ่ม ก็เริ่มอยู่ในวัยแตกเปลี่ยว ส่วนใหญ่อาจจะพาให้เกิดความเสียหายกับคณะสงฆ์เสียด้วยซ้ำไป แต่ว่าทางมหาเถรสมาคมของเราก็มีมติไม่ให้บวชบุคคลที่อายุเกิน ๖๐ ปีไปแล้ว เนื่องเพราะเกรงว่าจะเป็นการมาอาศัยวัดกิน"

กระผม/อาตมภาพจึงได้กราบเรียนไปว่า "ทางวัดท่าขนุนไม่ใส่ใจตรงนี้ครับ ขอให้มาบวชเท่านั้นเอง ส่วนที่เหลือพระอุปัชฌาย์พิจารณาอบรมของเรา ซึ่งมั่นใจว่าถ้าหากว่าบุคคลที่มาบวชแล้วตั้งใจที่จะเอาดี บุคคลที่อายุมาก มีประสบการณ์ทางโลกมามาก ถ้าบวชแล้วก็ย่อมเกิดความเบื่อหน่ายต่อชีวิตทางโลกถึงได้มาบวช"

ท่านบอกว่า "เรื่องนี้ผมเห็นด้วย ท่านพูดออกยูทูบบ่อย ๆ ให้พูดเรื่องนี้บ้างว่า การบวชในยามแก่นั้นไม่ใช่เรื่องน่าอาย" หลวงพ่อเจ้าคุณประดิษฐ์บอกว่า "ถ้าอย่างนั้นเราก็ทำในลักษณะที่ว่า บวชบุคคลผู้เกษียณอายุเพื่อเฉลิมพระเกียรติโครงการใดโครงการหนึ่ง ส่วนคนเขาจะอยู่ต่อหรือไม่อยู่ต่อ ก็แล้วแต่แต่ละคนตัดสินใจกันเอาเอง"

คุยกันมาถึงตรงนี้ ท่านเจ้าคุณอาจารย์พลก็กล่าวไปถึงในส่วนของอินเดียว่า "นักบวชอินเดียที่มีหลักปฏิบัติแบบอาศรม ๔ ประการ ซึ่งผมจำไม่ค่อยได้ว่ามีอะไรบ้าง ?" กระผม/อาตมภาพจึงกล่าวว่า "มีพรหมจารีย์ คฤหัสถ์ วานปรัสถ์ และ สันยาสี ครับ" ท่านบอกว่า "นั่นแหละ..นั่นแหละ..อย่าลืมว่าแต่ละช่วงวัยของเขานั้นถึง ๒๕ ปีทีเดียว"

วัยพรหมจารีย์ ส่วนใหญ่เป็นวัยเพื่อการศึกษาหาความรู้ พูดง่าย ๆ ก็คือร่ำเรียนเพื่อที่จะทำมาหากิน แล้วหลังจากนั้นก็เป็นวัยคฤหัสถ์ ก็คือบุคคลผู้ครองเรือน ซึ่งถ้าหากว่าวัยพรหมจารีย์ ๒๕ ปี วัยคฤหัสถ์ ๒๕ ปี ก็แปลว่ามีครอบครัว มีภรรยา มีบุตร มีธิดา เลี้ยงดูบุตรธิดาจนเติบโตแล้วก็เข้าสู่วัยวานปรัสถ์ ก็คือวัยออกป่า หรือพูดง่าย ๆ ว่าวัยออกจาริก เพื่อที่จะท่องโลกหาความจริงของชีวิต ซึ่งก็แปลว่าต้องอายุ ๕๐ ปีไปแล้ว ส่วนใหญ่ก็จะหลีกหนีไปอยู่ตามป่าบ้าง อยู่ในที่เงียบสงัดบ้าง ปฏิบัติธรรมไปเรื่อย ๆ หรือว่าเดินทางแสวงหาประสบการณ์ไปเรื่อย ๆ