[เถรี]

เมื่อได้ยินดังนั้น หลวงพ่อท่านก็บอกว่า "ที่แท้ก็เหมือนกัน" เพราะว่ามีพระวัดหนึ่งที่อยุธยา มีตระพัง ก็คือสระน้ำใหญ่อยู่ภายในวัด วันนั้นไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ปลาช่อนตัวใหญ่ลอยหัวขึ้นมาตาย บรรดาศิษย์วัดเอาขึ้นมาก็ถามหลวงพ่อว่าจะทำอะไรกินดี หลวงพ่อท่านบอกว่าแกงป่าดีกว่า บรรดาศิษย์วัดก็ไปทำ

ท่านก็ยังปรารภว่า ถ้าใส่ใบกัญชาสักหน่อยจะอร่อยมาก พวกศิษย์วัดด้วยความที่ไม่เคยใส่ใบกัญชา ก็เลยคิดว่าหลวงพ่อท่านบอกว่า ถ้าใส่หน่อยจะอร่อยมาก ก็ใส่เยอะ ๆ ไปเลยแล้วกัน ว่าแล้วก็ประเดประดังยอดกัญชาลงไปหลายกำมือ ผลก็คือเมื่อฉันเพลเสร็จสรรพเรียบร้อยได้ไม่นาน หลวงพ่อท่านก็คอพับอยู่กับที่นั่งรับแขก ญาติโยมไปมาหาสู่เรียก "หลวงพ่อ..หลวงพ่อ" ก็มีแต่เสียงคราง "อือ..อือ" รับเท่านั้น ให้รู้ว่าได้ยิน แต่ตั้งสติไม่ได้ เพราะว่าเมากัญชามาก..!

กระผม/อาตมภาพกราบเรียนถามหลวงพ่อท่านว่า "เมาไปนานเท่าไรครับ ?" ท่านบอกว่า "ข้ามวันเลย" แสดงว่าพวกลูกศิษย์ใส่ใบกัญชาลงไปแล้วแกงป่าอร่อยมาก หลวงพ่อท่านนาน ๆ เจอของอร่อยถูกใจจึงฉันไม่ยั้ง ทำเอาเมาหลับไปข้ามวัน ท่านบอกว่าลูกศิษย์ต้องลากท่านลงมาให้นอนราบ เอาผ้าอาบพันเป็นม้วนหนุนศีรษะเอาไว้ ไม่เช่นนั้นแล้วท่านก็ครึ่งพิงครึ่งเอนอยู่บนหมอนขวาน ซึ่งคนโบราณนิยมใช้ อยู่ในลักษณะของการพิงหมอนคุยกับลูกหลานนั่นเอง

เรื่องนี้จึงเป็นอุทาหรณ์ว่า กัญชานั้นจะให้ได้ผลดีก็แค่พอประมาณ ขนาดกระผม/อาตมภาพโดนไปแค่ ๒ ถ้วยชา หลับมาจนป่านนี้ยังไม่ได้สติสตังค์ดีเท่าไร ไม่ทราบเหมือนกันว่าบันทึกเสียงธรรมนี้จะเป็นเรื่องเป็นราว หรือว่ามั่วออกทะเลไปก็ไม่ทราบได้..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๔ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)