[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองที่ไปร่วมงาน ถ้าสามารถไปได้ทุกวันก็อยากจะไป เนื่องเพราะว่าส่วนใหญ่แล้ว บรรดาผู้เข้าฝึกซ้อมอบรมเพื่อสอบเป็นพระอุปัชฌาย์ในรุ่นหลัง ๆ นั้น ถ้าหากว่าไม่ใช่เพื่อนฝูงพระสังฆาธิการ ก็มักจะเป็นลูกศิษย์ที่กระผม/อาตมภาพเคยสั่งสอนมา ในสมัยที่สอนหนังสือที่วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี วิทยาลัยสงฆ์สุพรรณบุรีศรีสุวรรณภูมิ หรือว่าวิทยาลัยสงฆ์กาญจนบุรีศรีไพบูลย์ เหล่านี้เป็นต้น

แล้วส่วนใหญ่กระผม/อาตมภาพก็ค่อนข้างจะ "มีเครดิต" ในสายตาของเพื่อนฝูงหรือว่าลูกศิษย์ เพราะว่ามีแบบอย่างความประพฤติที่ค่อนข้างจะเคร่งครัด และมักจะบอกกล่าวตรง ๆ ว่าใครทำอะไรผิดพลาด หรือไม่ถูกต้องต่อพระธรรมวินัย

ดังนั้น..เมื่อทุกคนเห็นก็เหมือนกับว่ากำลังใจฟูขึ้นมา เพราะรู้สึกว่ามีที่พึ่งแล้ว จึงทำให้อยากที่จะไปร่วมงานด้วยทุกวัน ไม่เห็นแก่หลับแก่นอน หรือว่าความเหนื่อยยากของตนเอง แต่ว่าบางส่วนของพระสังฆาธิการท่านก็ไม่เข้าใจตรงนี้ว่า ทำไมกระผม/อาตมภาพต้องตะเกียกตะกายออกมาจากวัดตั้งแต่ตี ๓ ตี ๔ เพื่อที่จะมาร่วมทำวัตรเช้ากับบรรดาผู้ฝึกซ้อมอบรมเป็นพระอุปัชฌาย์ หรือว่าผู้ที่เข้ารับการอบรมบาลีก่อนสอบ ? เหล่านี้เป็นต้น

อีกส่วนหนึ่งที่อยากจะกล่าวถึงก็คือ ในวันนี้มีคณะพระธุดงค์จากประเทศเวียดนามเดินผ่านจังหวัดกำแพงเพชร เพื่อออกไปยังแม่สอด มีโครงการว่าจะเดินผ่านประเทศพม่าเข้าสู่ประเทศอินเดีย ซึ่งคณะพระภิกษุสงฆ์เหล่านี้นั้นบอกว่าเป็นผู้ที่ปฏิบัติเคร่งครัดต่อพระธรรมวินัย ดังนั้น..ท่านทั้งหลายจึงมีผ้าจีวรที่เย็บปะมาสารพัดสี

อธิบายให้ผู้ที่สอบถามเพราะเห็นเป็นเรื่องแปลกว่า องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ใช้ผ้าบังสุกุล ซึ่งในลักษณะอย่างนี้ก็มีอยู่ ๒ อย่างด้วยกัน

อย่างแรกก็คือตีความพระธรรมวินัยผิด เนื่องเพราะว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ใช้ผ้าบังสุกุล ก็คือไปเก็บผ้าที่เขาทอดทิ้งแล้ว เอามาซักมาย้อมใช้งาน โดยเย็บเป็นจีวรตามแบบที่พระอานนท์เถระท่านได้ออกแบบเอาไว้ ซึ่งจะประกอบไปด้วยผ้าชิ้นใหญ่ที่เรียกว่ามณฑล ผ้าชิ้นเล็กหน่อยที่เรียกว่าอัฑฒมณฑล ผ้าที่เย็บขวางที่เรียกว่ากุสิ แล้วผ้าที่เล็กกว่าเย็บขวางประมาณครึ่งหนึ่ง เรียกว่าอัฑฒกุสิ แล้วยังมีชายขอบเพื่อเก็บความเรียบร้อยที่เรียกว่าอนุวาต