[เถรี]

กระผม/อาตมภาพยังปรารภว่า "หลวงพ่ออายุมากขนาดนี้แล้ว ยังไฟแรงไม่มีแผ่ว กระผมเองก็พยายามที่จะเลียนแบบและทำตาม พวกเราส่วนใหญ่แล้วทำงานเป็นงาน ก็คือไม่ได้ทำหวังยศหวังตำแหน่ง ผู้บังคับบัญชาท่านมองเห็นความจริงจังเข้มแข็งในการงาน ท่านถึงได้มอบยศมอบตำแหน่งมาให้"

กระผม/อาตมภาพเองก็ถือคติที่ว่า ถ้าให้มาก็รับไว้ แต่ถ้าให้ตะเกียกตะกายดิ้นรนไปขอเอง จะไม่ทำอย่างเด็ดขาด ซึ่งได้ยินมาแว่ว ๆ ว่ากระผม/อาตมภาพนั้น ตอนนี้กำลังจะมีตำแหน่งทางวิชาการด้วย เนื่องเพราะว่าผลงานล้นฟ้าล้นแผ่นดิน แต่ไม่ยอมขอเสียที ทางด้านมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ก็เลยจะจัดการขอแทนให้

ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ขอเจริญพรขอบคุณเป็นการล่วงหน้า แล้วขณะเดียวกัน เมื่อได้มาก็คงต้องทำงานเพิ่มขึ้นอีก เพราะว่าตำแหน่งทางวิชาการนั้นไม่ควรที่จะให้สูญเปล่า อย่างน้อย ๆ ถ้าหากว่าไปบรรยายที่ไหน ถึงเวลาการตรวจประเมินภายในหรือว่าภายนอก ก็ยังทำให้คะแนนตรวจประเมินของเขาสูงขึ้น เพราะว่าอาจารย์ผู้บรรยายมีตำแหน่งทางวิชาการ ซึ่งจะว่าไปแล้ว ตำแหน่งทางวิชาการระดับต้นก็คืออาจารย์ทั่วไป (อ.) ระดับสูงขึ้นไปก็คือผู้ช่วยศาสตราจารย์ (ผศ.) รองศาสตราจารย์ (รศ.) และศาสตราจารย์ (ศ.)

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยนั้น เพิ่งจะมีศาสตราจารย์อยู่แค่ ๔ รูปเท่านั้น ก็คือ

พระพรหมบัณฑิต, ศ., ดร. (ประยูร ธมฺมจิตฺโต ป.ธ. ๙)

พระพรหมวัชรธีราจารย์, ศ., ดร. (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ ป.ธ. ๙)

พระเมธีวัชรบัณฑิต, ศ., ดร. (หรรษา ธมฺมหาโส ป.ธ. ๖)

พระมหาบุญเลิศ อินฺทปญฺโญ, ศ., ดร.

ส่วนที่เหลือนั้นเป็นศาสตราจารย์จากที่อื่น มาเป็นอาจารย์ประจำบ้าง มาเป็นอาจารย์พิเศษบ้าง ซึ่งจะว่าไปแล้วก็ไม่ได้กำเนิดเกิดจากมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย อย่างแท้จริง