[เถรี]

เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเพล กระผม/อาตมภาพก็ขอตัว นางปูมานั่งรออยู่ทางด้านล่าง พากระผม/อาตมภาพเดินข้ามถนนด้านข้างตลาดเช้า ออกไปอีกฝั่งหนึ่งซึ่งมีบรรดาร้านจำหน่ายเครื่องไฟฟ้าอยู่มากมาย ลัดเลาะร้านไปก็กลายเป็นร้านขายอาหาร สั่ง "เฝอ" ชามมหึมามาให้

กระผม/อาตมภาพรับแล้วก็ยังเห็นว่ามีการเตรียมผลไม้เอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นสตอว์เบอรรี่ หรือว่าส้มที่แกะแล้วเรียงกลีบอย่างดี แถมมีการแซวกันด้วยว่า "เพิ่งจกปลาร้ามาถึงได้แกะส้มถวาย" ส่วนบิ๊กก๊อด ช่องเม็ก อุตส่าห์ไปเอาหมูทุบที่ว่าอร่อยที่สุดมาให้ แต่กระผม/อาตมภาพไม่ค่อยสนใจ หากแต่ว่ากวาดผักสองจานที่เอาไว้กินแกล้มเฝอลงไป พร้อมกับเฝอชามใหญ่เกือบเท่ากาละมัง ก็หมดปัญญาที่จะฉันอะไรอีกแล้ว..!

ออกมาภายนอกเพื่อนั่งรอรถได้ไม่กี่นาที น้องปูเป้หรือนางปูเป้ก็หอบเอาขนมปังยัดไส้แบบของเวียดนามมาถุงเบ้อเร่อ เพื่อที่จะมอบให้กับลูกทัวร์ทั้ง ๖๒ คน พอถามว่า "ปูเป้เลี้ยงหรือ ?" ลูกกิฟท์บอกว่า "ไม่ใช่ค่ะ ราคาเป็นล้านแบบนี้ ปูเป้เลี้ยงไม่ไหว ?" อีกฝ่ายหนึ่งรีบจองว่า "งวดหน้าขอไปกับหลวงตาอีก" กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่ถอนใจ อีหนูไว้ใจคนง่ายจนเกินไป ถ้าหากว่าคนที่เขาคิดไม่ดีหลอกไปขายก็ยังไม่รู้ตัว คงจะเป็นเพราะว่าตนเองมีแต่คิดดู พูดดี ทำดี ก็เลยคิดว่าคนอื่นเขาดีด้วย

เมื่อรับการทำบุญจากทางปูเป้แล้ว กระผม/อาตมภาพก็ขอตัวขึ้นรถ ตรงไปยังสนามบินนานาชาติวัดไต บรรดานางไก่ นางปู ก็พยายามที่จะกล่าวถึงสิ่งที่พวกเรามาช่วยเหลือประเทศลาว แล้วขณะเดียวกันก็ทำให้เศรษฐกิจลาวดีขึ้น ทำให้ทั้งสองคนมีงานทำ ได้แต่หวังว่างวดหน้าจะรับบริการจากคณะของพวกเขาอีก

พอดีไปถึงสนามบิน กระผม/อาตมภาพเดินเข้าไปด้านในรอเวลาเช็คอิน ยังไม่ทันไร น้องปูเป้ก็มายื่นหน้าอยู่ตรงหน้าอีกแล้ว อยากจะเขกหัวเสียทีก็เกรงใจ จึงได้ให้นั่งคุยกับน้องเล็กไปก่อน ในลักษณะของการติดคนมากกว่าติดหลักปฏิบัติแบบนี้ โอกาสจะโดนชักจูงให้เสียหายมีมาก จึงต้องให้น้องเล็กวางพื้นฐานกำลังใจให้ก่อน