[เถรี]

ขณะเดียวกัน บรรดาคนลาวทั้งหลายซึ่งมีความทันสมัย สามารถที่จะรับข่าวคราวจากโลกภายนอกได้ ก็รู้ว่ารัฐบาลของตนเองนั้นปิดหูปิดตาชาวบ้านอย่างไรบ้าง จึงทำให้คนลาวหัวเก่า ๆ ยังคงเกลียดชังคนไทย ขณะที่คนรุ่นใหม่ ๆ รู้ว่าทุกวันนี้ ถ้าไม่มีจีนแล้ว ลาวต้องพึ่งไทยเกือบ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์..!

ขณะเดียวกัน ภาษาพูด ข้าวปลาอาหาร วัฒนธรรม ก็ไม่ได้ต่างจากภาคอีสานของเราเลย คนรุ่นใหม่จึงรักคนไทย ขณะที่คนรุ่นเก่ายังคงเกลียดชังตามที่รัฐบาลปลุกปั่นจน "ฝังหัว" อยู่ คงต้องผ่านไปอีกสักสองชั่วคน กว่าที่ลาว - ไทยจะกลับมาสนิทสนมกันเหมือนเดิม

เมื่อพวกเราไปถึงก็นัดแนะกันว่า ๑๑ โมงครึ่งให้มารอขึ้นรถที่หน้าตลาดเช้า อาหารกลางวันให้หากินกันตามอัธยาศัย ถ้าใครไม่กินก็ให้รอแหนมเนืองจากทางคณะเติมเต็มทราเวลที่จะมอบให้กับทุกคน กระผม/อาตมภาพเรียกผิดต้องขออภัย ความจริงเขาน่าจะเรียกว่าเรียกขนมปังยัดไส้ ด้วยความที่กินแต่อาหารเวียดนาม ก็คือเฝอกับแหนมเนืองเท่านั้น ก็เลยติดปากเรียกแหนมเนืองไปเสียนี่

เมื่อเดินเข้าไปภายใน ปรากฏว่าสินค้าก็อปปี้ระดับเกรด A จากประเทศจีนเต็มไปหมด โดยเฉพาะบรรดา "ชาแนว" "กุฎิชี" หรือว่า "ลุยติ๊งต๊อง" เหล่านั้นเป็นต้น กระผม/อาตมภาพเองไปหยิบ ๆ จับ ๆ กระเป๋าสตางค์ยี่ห้อลุยติงต๊องขึ้นมา เจ้าของร้านบอกว่า ๘๕๐ บาท กระผม/อาตมภาพบอกว่า "บ่" ก็คือไม่เอา ทางเจ้าของร้านพยายามที่จะลดลงมาให้ ลดเท่าไร อาตมาก็ "บ่" อย่างเดียว ไม่เป็นหนองไม่เป็นบึงเสียที..!

ท้ายที่สุดเขาก็บอกว่าต่ำสุด ๕๐๐ บาท กระผม/อาตมภาพก็ยังคง "บ่" ต่อไป อีกฝ่ายหนึ่งถึงได้ถามว่าอาตมาจะให้เท่าไร บอกไปว่าเต็มที่ ๓๐๐ บาท เขาบอกว่าไม่ได้ เพราะว่าตราหลุยส์วิตตองอย่างเดียวเท่านั้นก็แพงกว่าแล้ว อาตมภาพบอกว่าถ้าหลุยส์ วิตตองไม่ใช่ ๓๐๐ บาท หากแต่เป็น ๓,๐๐๐ ดอลลาร์เป็นอย่างต่ำ เพราะฉะนั้น..อย่าเสียเวลามาแหกตากัน..!

บรรดาญาติโยมที่เห็นอยู่ โดยเฉพาะน้องจูน (นางสาวอมรรัตน์ ลาภพิทักษ์พงษ์) ปรี่เข้ามาจะจ่ายเงินให้ อาตมาบอกว่าไม่ต้อง เนื่องเพราะว่าถ้าไม่ได้ ๓๐๐ บาทไม่ซื้อเด็ดขาด ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าของร้านจึงต้องยอมให้ในราคา ๓๐๐ บาท โดยที่พวกเราทุกคนยอมใจไปตาม ๆ กัน เมื่อมีญาติโยมจ่ายเงินแทน เจ้าของร้านก็แทบจะตีอกชกหัวว่า "อาจารย์ทำอย่างนี้ได้อย่างไร ? เงินตัวเองก็ไม่ได้จ่าย แถมยังต่อเสียจนต่ำติดดิน..!"