[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๖ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๘ อากาศที่โรงแรม "เมืองถ่าน" (Muong Thanh Luxury Vientiane) เขตศรีสัตตนาค แขวงกำแพงนครเวียงจันทน์ อยู่ที่ ๒๒ องศาเซลเซียส

ช่วงเช้ามืดกระผม/อาตมภาพไม่มีอะไรจะทำ เนื่องเพราะว่าเขานัดให้พบกันที่ห้องอาหารดอกจำปาตอน ๖ โมงครึ่ง เหตุที่กลายเป็นคนตกงานก็เพราะว่าติดหนังสือไปแค่ ๒ เล่ม แล้วกระผม/อาตมภาพก็จะอ่านหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คประมาณ ๒๕๐ - ๓๐๐ หน้า วันละ ๑ เล่ม สมัยหนุ่ม ๆ อ่านวันละ ๔ - ๕ เล่ม มาสมัยนี้แก่แล้ว ยับยั้งชั่งใจได้ดีขึ้น หักห้ามตัวเองไม่ให้อ่านเกินวันละ ๑ เล่ม เพราะว่าราคาหนังสือค่อนข้างที่จะแพง..!

ไปนึกถึงฝรั่ง อย่างเช่นที่สหรัฐอเมริกา เขาได้ค่าแรงชั่วโมงละ ๘ ดอลลาร์ ซื้อบิ๊กแม็ค ๑ อัน ๙๙ เซ็นต์ โค้กอีก ๑ ขวดก็ประมาณ ๑.๒ ดอลลาร์ กินจนกระทั่งอิ่มแล้ว ก็ยังไม่ถึงครึ่งของค่าแรง ๑ ชั่วโมง สามารถที่จะซื้อหนังสือเล่มละ ๔.๙๙ ดอลลาร์อ่านได้อย่างสบาย..!

แต่บ้านเราค่าแรงขั้นต่ำวันละ ๓๐๐ บาท หนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คความหนาประมาณ ๒๓๐ หน้า เล่มละ ๒๘๐ บาท ถ้าซื้อหนังสือก็ไม่มีจะกิน..! แล้วแบบนี้จะให้คนไทยอ่านหนังสือมากขึ้นก็คงจะยาก ยกเว้นพวก "หนอนหนังสือ" ที่ขาดไม่ได้อย่างกระผม/อาตมภาพเอง เนื่องเพราะว่าเสพติดไปแล้ว ถ้าวันไหนไม่ได้อ่านก็จะเริ่มออกอาการ "ลงแดง"

ในเมื่อไม่มีอะไรจะทำ เก็บข้าวของลงกระเป๋าแล้ว จึงลงไปเดินดูดินฟ้าอากาศหน้าโรงแรมตอนตี ๕ กว่า ๆ แต่ขอโทษเถอะ..เดินไปก็น่าจะโดนผีหลอกแน่ ๆ เพราะว่าถนนหน้าโรงแรมไม่มีอะไรเลย นอกจากไฟที่ไกล ๆ จะมี ๑ ดวง ช่วงระหว่างไฟก็มืดตึ๊ดตื๋อ จึงต้องย่องกลับเข้ามาภายในโรงแรมใหม่ แต่ว่าข้าวของที่วางจำหน่ายตรงล็อบบี้ก็มีน้อยจนน่าสงสาร จึงตัดสินใจขึ้นไปที่ชั้น ๓ หน้าภัตตาคารดอกจำปา

ปรากฏว่าดีเหลือเกิน พ่อคุณแม่คุณเอ๋ย..! เนื่องเพราะว่าบรรดาพ่อครัวแม่ครัวเตรียมข้าวปลาอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพจึงฉันเสียเต็มที่ ทั้ง ๆ ที่เขานัดเอาไว้ตอน ๖ โมงครึ่ง แต่ปรากฏว่าอิ่มเรียบร้อยแล้วยังไม่ทันจะ ๖ โมงเลย จึงกลับขึ้นห้องไปเข้าห้องน้ำแล้วนอนภาวนาจนครบชุด

ลงมาอีกที พอดีลูกกิฟท์ (นางสาวอันตรา ลักษณะ) กำลังจะลงไปเข้าห้องอาหาร กระผม/อาตมภาพจึงมานั่งรอที่ล็อบบี้ทางด้านล่าง แต่กลายเป็นว่านั่งรอรับเงิน..! เนื่องเพราะว่าญาติโยมทยอยกันมาทำบุญคนละเล็กคนละน้อย กระผม/อาตมภาพเห็นแล้วก็ออกท่างง ๆ อยู่เหมือนกัน เนื่องเพราะว่าตนเองเป็นคนใช้เงินแบบไม่คิดถึงวันอื่น

เมื่อวานนี้มีเท่าไรก็เทลงไปที่วัดโพธิ์ศรีสว่าง บ้านท่าช้างจนหมดเกลี้ยง แต่ว่าญาติโยมจำเป็นต้องคิด ก็เลยยังมีเงินเก็บเอาไว้ช็อปปิ้ง เก็บเอาไว้ทำบุญ กระผม/อาตมภาพจึงสบายตรงที่ว่า ถึงเวลาก็นั่งรับการทำบุญของญาติโยม แล้วอุทิศส่วนกุศลแทนญาติโยม ไปให้กับท่านทั้งหลายที่ช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์ในระหว่างที่อยู่ใน สปป.ลาวนี้ด้วย