[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๗ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๘ กระผม/อาตมภาพไปถึงวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) ตอน ๖ โมงเช้า ทันเวลาเริ่มทำวัตรเช้าของบรรดาผู้เข้าอบรมบาลีก่อนสอบพอดี แต่ว่าสิ่งที่มองเห็นนั้นทำให้นึกถึงวัดท่าขนุนขึ้นมาในทันทีทันใด ก็เพราะว่าเก้าอี้ของบรรดาผู้เข้ารับการฝึกอบรมนั้นว่างไปเกือบครึ่งหนึ่ง..!

แม้แต่ที่วัดท่าขนุนก็เช่นกัน การทำวัตรเช้า ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเราจะต้องไปนั่งเจริญพระกรรมฐานกันตั้งแต่ตี ๓ ครึ่ง บางวันก็มีแต่เวรเปิดศาลาและเปิดเสียงตามสายกับกระผม/อาตมภาพ นั่งโด่เด่กันอยู่แค่นั้น..! กว่าที่ทุกคนจะมาถึงก็มักจะเป็นช่วงท้าย ๆ หลังจากเจริญพระกรรมฐานและทำวัตรเช้าไปแล้ว บางท่านมาไม่ทันการอุทิศส่วนกุศลเสียด้วยซ้ำไป..!

นี่คือสิ่งที่น่าหนักใจสำหรับทุกท่าน เพราะว่าแม้แต่พระภิกษุสามเณรก็ไม่เห็นคุณค่าของการเจริญพระกรรมฐานและสวดมนต์ทำวัตร แล้วเราจะไปสอนให้ญาติโยมเห็นคุณค่าของพระพุทธศาสนาได้อย่างไร ?

หลายท่านคงเคยได้ยินที่กระผม/อาตมภาพเล่าประวัติของตนเองว่า อายุประมาณ ๒ ขวบ พ่อก็อุ้มคอพับคออ่อนสวดมนต์อยู่ทุกคืน แม้ว่าจะหลับบ้างตื่นบ้าง แต่ว่าจิตมีสภาพจำ เมื่อถึงเวลาก็จำบทสวดมนต์ได้หมด ครั้นไปโรงเรียน คุณครูเห็นว่าสวดมนต์ได้หมดก็ตั้งให้เป็นหัวหน้าชั้น แล้วด้วยความที่สวดมนต์ไหว้พระทุกวัน เกิดสมาธิไม่รู้ตัว จึงทำให้การเรียนนั้นเก่งมาก ชนิดที่เพื่อนร่วมห้องไม่มีใครไล่ทัน ได้ที่ ๑ ของห้องทุกปี

พออยู่ชั้นประถมปีที่ ๓ ในโรงเรียนซึ่งมีแค่ชั้นประถมปีที่ ๔ แล้วรุ่นเพื่อนรุ่นพี่ก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันมาก เนื่องเพราะว่าสมัยนั้น ถ้าสอบได้ไม่ถึง ๕๐ เปอร์เซ็นต์ เขาก็ปรับตกให้เรียนอีก ๑ ปี เพื่อนบางคนตกชั้นมาเป็น ๑๐ ปี แล้วลองคิดดูว่า ในช่วงที่เขาอนุญาตให้เข้าเรียนตอน ๗ หรือว่า ๘ ขวบ ถ้าหากว่าเรียนตกชั้นอยู่ ๑๐ ปีก็คือเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว..!

แต่กระผม/อาตมภาพซึ่งอยู่ชั้นประถมปีที่ ๓ เพิ่งจะ ๑๐ ขวบ ต้องไปเป็นประธานนักเรียน คุมเพื่อนฝูงที่มีแต่ผู้ใหญ่เสียครึ่งโรงเรียน..! แต่ก็ทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี เนื่องเพราะว่าทุกคนต้องพึ่งพาอาศัยความเก่งของเรา ถ้าหากว่าไม่ทำตามคำสั่ง ก็จะไม่อนุญาตให้ลอกการบ้าน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงสามารถดูแลโรงเรียนได้เรียบร้อย โดยเกิดจากประโยชน์ของการสวดมนต์ไหว้พระแต่เล็ก ๆ ที่ทำมาเท่านั้น