[เถรี]

บุคคลที่จะเข้าไปหาของป่าก็จุดธูปบอกกล่าวว่า "ตนเองเป็นใคร ? มาจากไหน ? ขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลายเข้าไปหาสิ่งนั้นสิ่งนี้มา เพื่อที่จะอาศัยค้าขายเลี้ยงชีพตนเองและครอบครัว ขอให้เจ้าป่าเจ้าเขาอนุเคราะห์สงเคราะห์ อะไรเกินจากสิ่งที่ตนเองต้องการ จะไม่นำติดตัวออกมาเลย" บุคคลที่มีสัจจะในลักษณะอย่างนี้และรู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน บอกกล่าวต่อเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลาย ก็มักจะได้รับความสะดวกปลอดภัยทั้งสิ้น

อีกส่วนหนึ่งที่ไปล้มหายตายจากภายในป่าทึบนั้น เมื่อสอบถามบุคคลร่วมเหตุการณ์แล้ว ส่วนใหญ่ก็เป็นประเภทผิดสัจจะ บอกว่าต้องการสัตว์ใหญ่ชนิดนี้ แต่ถึงเวลาเจอสัตว์อื่นก็ไปยิงไปฆ่า หรือว่าต้องการข้าวของชนิดนี้ เพื่อไปจำหน่ายเลี้ยงชีวิตตนเอง แต่บังเอิญไปเจอสิ่งที่มีราคาสูงกว่า ก็ไปเก็บ โดยลืมนึกถึงสัจจะของตนเอง จึงประสบอุบัติเหตุบ้าง โดนงูกัดบ้าง โดนเสือโดนหมีทำร้ายเอา บาดเจ็บสาหัสล้มตายไปบ้าง

เรื่องพวกนี้จึงเป็นเรื่องที่เราท่านทั้งหลายควรที่จะสังวรระวัง ไปไหนก็บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางพร้อมกับบริวารทั้งหลาย ไม่รู้จักชื่อก็นึกถึงท่าน เรียกว่า "พ่อปู่ - แม่ย่า" ไปได้เลย เพราะว่าส่วนใหญ่อายุขัยของท่านในภพภูมินั้นเพียงวันเดียว ก็ตก ๕๐ ปีของมนุษย์แล้ว ถ้าท่านอยู่มา ๒ วัน เราเรียก "พ่อปู่ - แม่ย่า" ก็ไม่ได้เกินเลยไป ขอให้ท่านอนุโมทนาส่วนกุศลที่เราได้สร้างมาตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ ขอให้เราได้อยู่อาศัยในบริเวณนั้นชั่วครั้งชั่วคราว ขอ "พ่อปู่ - แม่ย่า" และบริวารทั้งหลาย ช่วยปกปักรักษาให้ได้รับความสุขความสะดวกสบายด้วย เหล่านี้เป็นต้น

ถ้าหากว่าเป็นบุคคลที่สร้างบ้านใหม่เรือนใหม่ โบราณเขาให้จัดพานเล็ก ๆ ใส่หมากพลูคำหนึ่ง ใส่เงินบาทหนึ่ง และดอกไม้ธูปเทียนตามแต่จะหาได้ อาศัยมุมหนึ่งของพื้นที่นั้น จุดธูปบอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลายว่า "ลูกขออาศัยพื้นที่นี้ในการตั้งบ้านสร้างเรือน ขอเชิญให้ท่านช่วยเป็นผู้ปกปักรักษาครอบครัวของลูกด้วย ถ้าหากว่าสิ่งหนึ่งประการใดที่ลูกทำแล้วเป็นบุญเป็นกุศล ก็ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้นได้อนุโมทนาโดยไม่ต้องให้เสียเวลาบอกกล่าวกัน"

ส่วนใหญ่คนที่ทำในลักษณะอย่างนี้ก็มักจะที่จะได้รับความสุข ความสะดวกสบาย ไม่ได้ตั้งศาลเจ้าที่เสาเดียวสี่เสาอย่างไรก็อยู่เย็นเป็นสุข ส่วนเงินที่ใส่ไปในพานนั้น ส่วนใหญ่ใส่ลงไป ๑ บาท ก็มักจะนำไปสร้างกองบุญการกุศลให้กับเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลายเหล่านั้น