[เถรี]

เมื่อนึกถึงการอนุเคราะห์สงเคราะห์ของ "ต้าเหนียง" และบริวารแล้ว จึงได้ถาม "ต้าเหนียง" ท่านว่า "ถ้าหากว่าบุคคลอื่นเรียกหา "ต้าเหนียง" และบริวารให้ช่วยเหลือ จะต้องช่วยเขาหรือไม่ ?" "ต้าเหนียง" ยิ้มแบบคนแก่ใจดี บอกว่า "ท่านต้องไม่ลืมว่า ใคร ๆ ส่วนใหญ่ก็มี "ต้าเหนียง" กันทั้งนั้น ดังนั้น..การเรียกหาคำนี้ ถ้าหากว่าไม่ใช่ลูกหลาน หรือว่าบุคคลที่มีบุญสัมพันธ์กรรมสัมพันธ์กันมาแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะไปยุ่งเกี่ยวช่วยเหลือเขาได้" สรุปว่าคำว่า "ต้าเหนียง" ในที่นี้ไม่ใช่รหัสบอกฝ่าย หากแต่เป็นคำเรียกหาเฉพาะของกระผม/อาตมภาพเท่านั้น คนอื่นเรียกไปก็ไร้ประโยชน์..!

แต่ก็ทำให้กระผม/อาตมภาพใจชื้นขึ้นมาหน่อยหนึ่ง เนื่องเพราะว่าไปที่อื่น ๆ แล้วมาบอกกล่าวว่า เจ้าที่เจ้าทางที่ท่านสงเคราะห์เป็นใคร ? มาจากไหน ? บุคคลซึ่งไปทีหลังพอรู้เข้า ก็ไปเรียกหาท่านกันวุ่นวายไปหมด..! ประมาณว่าใช้งานเขาโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าตนเองมีต้นทุนอะไรบ้าง ? จนกระทั่งเจ้าพ่อหลักเมืองสองพี่น้องของประเทศศรีลังกา ท่านต้องบอกอย่างชัดเจนว่า "ห้ามบอกชื่อของกระผมสองพี่น้องกับลูกศิษย์ของท่านเป็นอันขาด เพราะว่าลูกศิษย์ของท่านไปสร้างความวุ่นวายให้กับที่อื่นมามากแล้ว กระผมกับน้องไม่อยากเจอเรื่องแบบนั้น" ในเมื่อเป็นคำขอแบบนั้น ก็จำเป็นที่จะต้องคล้อยตามท่านไป

ในเรื่องของเจ้าที่เจ้าทางนั้น ท่านทั้งหลายไม่จำเป็นที่จะต้องรู้จักชื่อเสียง รู้จักว่าท่านเป็นใคร หากท่านมี "อปจายนมัย - รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตนต่อคนอื่น" เสียดายว่าท่านทั้งหลายเกิดไม่ทันยุคสมัยที่กระผม/อาตมภาพยังเด็กอยู่ สมัยนั้นรอบบ้านเป็นป่าใหญ่ไพรกว้าง มีแต่สัตว์เสือต่าง ๆ มากมาย บุคคลจะเข้าป่า ไม่ว่าจะหาของป่า จะล่าสัตว์ หรือว่าไปตัดไม้หาหวายมาก็ตาม ล้วนแล้วแต่ต้องจุดธูปบอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางทั้งสิ้น

แม้กระทั่งพรานล่าสัตว์ เมื่อตั้งเครื่องสังเวย มีข้าวเล็กน้อย กับข้าวเล็กน้อย และเหล้าสักจอกหนึ่ง ก็ยังบอกกล่าวกับเจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้าเขาว่า "ขอสัตว์ที่ชะตาถึงฆาต เพื่อให้ลูกหลานได้เอามาต่อชีวิตของตนสักตัวหนึ่ง ถ้าล่าได้แล้วก็จะกลับออกจากป่า ไม่ไปล้างผลาญชีวิตสัตว์อื่น ๆ อีก" และพรานทั้งหลายเหล่านั้นก็เป็นผู้ที่มีสัจจะ โดยเฉพาะในเรื่องของการทำมาหากิน พูดคำใดก็เป็นคำนั้น เขาทั้งหลายจึงสามารถเข้านอกออกในป่าใหญ่ดงทึบได้โดยไม่มีอันตรายเกิดขึ้น