[เถรี]

กระผม/อาตมภาพยังบอกกับเด็ก ๆ ว่า อาจจะเป็นเพราะว่าเราได้มากแล้ว เขาก็เลยต้องแบ่งปันให้คนอื่นบ้าง แต่เราต้องมองว่าเรายังไม่ดีพอ ต้องตั้งใจขยันหมั่นฝึกซ้อมมากกว่านี้อีก พูดง่าย ๆ ก็คือใช้หลักธรรมในอิทธิบาท ๔ เมื่อเรามีฉันทะ พอใจที่จะทำอย่างนี้แล้ว ก็ต้องวิริยะ พากเพียรทำไปจนถึงที่สุด มีจิตตะ กำลังใจปักมั่นจดจ่อ ไม่คลอนคลายไปไหน และมีวิมังสา ไตร่ตรองทบทวนอยู่เสมอว่า สิ่งที่เราทำนั้นดีพอแล้วหรือยัง ? ยังมีอะไรที่เราต้องเสริมสร้างให้ดีขึ้นไปยิ่งกว่านี้อีก ?!

เมื่อก้าวไปถึงระดับรางวัลถ้วยพระราชทานแล้ว กลายเป็นขึ้นสู่ที่สูง ก็ต้องรักษาระดับของตนเอาไว้ให้ได้ การขึ้นที่สูงไม่ถือว่ายาก สิ่งที่ยากก็คือรักษามาตรฐาน รักษาระดับเอาไว้ ทำให้เรามีภาระที่จะต้องเหนื่อยยาก ในการที่จะรักษาระดับของตน ต้องขยันหมั่นฝึกซ้อมให้รู้จริง แล้วสามารถบอกต่อสอนต่อคนอื่นเขาได้ด้วย เพื่อที่จะได้สร้างบุคคลรุ่นใหม่ ๆ สืบทอดกันเอาไว้ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย ถ้าพวกเราไม่ว่าจะเป็นคณะครูอาจารย์และนักเรียน ขาดหลักธรรมในอิทธิบาททั้ง ๔ ในเมื่อเรามีหลักธรรมเป็นเครื่องนำชัยให้แก่ตนเองแล้ว ส่วนที่เหลือก็ต้องเพียรพยายามที่จะต่อสู้กันต่อไป

รางวัลถ้วยพระราชทานถือว่าเป็นเกียรติยศทั้งส่วนตัวและของโรงเรียน สิ่งนั้นไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริง เป้าหมายที่แท้จริงของเราก็คือ ทำอย่างไรที่จะให้รุ่นน้องสนใจ แล้วก็มาเข้ารับการฝึกสอนอบรมต่อเนื่องไปโดยไม่ขาดช่วงลง เราจึงสามารถที่จะรักษามาตรฐานระดับนี้เอาไว้ได้ เนื่องเพราะว่าถ้าไม่มีคนสืบทอด ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดีงามสูงส่งขนาดไหนก็ตาม ท้ายที่สุดก็จะจมหายไปกับกาลเวลา อย่างดีก็เป็นประวัติศาสตร์ให้คนได้กล่าวถึงเป็นครั้งเป็นคราวเท่านั้น

เมื่อมอบรางวัลให้กับเด็ก ๆ แล้ว กระผม/อาตมภาพเองยังต้องไปไล่ตรวจสอบเอกสารต่าง ๆ ที่ส่งเข้ามาในช่วงเดินทางขึ้นไปเชียงใหม่ - เชียงราย ส่วนไหนที่รีบด่วนก็ต้องเร่งจัดการให้เสร็จสรรพเรียบร้อย ส่วนไหนที่รอเวลาได้ ก็เอาไว้คืนนี้หรือว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยกระทำกันต่อไป

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)