[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๒๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ เมื่อคืนกระผม/อาตมภาพกลับถึงที่พักวัดอุทยาน ตำบลบางขุนกอง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี เกือบ ๔ ทุ่ม เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ระยะนี้ถนนหนทางแทบจะทั่วประเทศไทย มีการซ่อมการสร้างจนไม่ทราบว่าจะเลี่ยงไปทางไหน ทำให้การเดินทางล่าช้าลง แต่ก็เป็นความดีอย่างหนึ่ง ก็คือทำให้อุบัติเหตุน้อยลง เพราะว่าใช้ความเร็วไม่ได้..!

เมื่อมาถึงที่พัก เลยเวลานอนไปแล้ว จึงได้ทำงานไปเรื่อยเปื่อยเหมือนเดิม ครั้นพอถึงตี ๕ ก็ออกเดินทางตรงไปยังวัดองสิต ตำบลนาสวน อำเภอศรีสวัสดิ์ จังหวัดกาญจนบุรี เพื่อเยี่ยมพรรคพวกเพื่อนฝูง ก็คือหลวงพ่อสุดใจ (พระครูสุนทรกาญจนธรรม) เพื่อนร่วมรุ่นพระอุปัชฌาย์ อดีตเจ้าคณะตำบลนาสวนเขต ๑ ซึ่งท่านต้องตัดขาซ้ายเนื่องเพราะเบาหวานกำเริบ..! ปัจจุบันนี้จึงต้องพ้นจากตำแหน่งเจ้าคณะตำบล ลงมาเหลืออยู่แค่เจ้าอาวาสเท่านั้น

กระผม/อาตมภาพนำเอากระเช้าปีใหม่ เครื่องกันหนาวครบชุด และปัจจัยช่วยค่ารักษาพยาบาลไปถวายให้กับท่าน ซึ่งความจริงแล้วก็ไม่ต้องกังวล เนื่องเพราะว่าหลวงพ่อสุดใจท่านเป็นพระกรรมฐาน เพียงแต่ว่าต่อให้กรรมฐานดีขนาดไหนก็ตาม ถ้ามีพรรคพวกเพื่อนฝูงมาเยี่ยมยามถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ก็ย่อมจะเกิดความรู้สึกที่ดีขึ้น

ปรากฏว่าในวัดองสิตนั้น มีหมาใหญ่หมาน้อยเกือบ ๆ ๕๐ ตัว กระผม/อาตมภาพขนเอาขนมทุกชนิดในรถไปเลี้ยงก็ยังไม่พอ หลวงพ่อสุดใจท่านบอกว่า ชาวบ้านเขามาเอาปล่อยทิ้งบ้าง หนีจากบ้านมาอยู่วัดเองบ้าง มากขึ้นเรื่อย ๆ จึงถือคติว่า "ถ้าข้ามีกิน เอ็งก็มีกิน ถ้าข้าอด เอ็งก็อดด้วย" ในเมื่อเป็นเช่นนั้นจึงทำให้กลายเป็นหมาที่กินไม่เลือก เนื่องเพราะว่าอดมากกว่าอิ่ม กระผม/อาตมภาพตั้งใจไว้ว่า ครั้งหน้าถ้าไปอีก คงต้องหอบอาหารชนิดเม็ดไปเป็นกระสอบ อย่างน้อย ๆ ให้ได้กินอิ่มสักมื้อสักคราวก็ยังดี

มานึกถึงหมาในวัดท่าขนุน ต้องถือว่าเจ้าพวกนี้เกิดถูกที่ กระผม/อาตมภาพจ่ายเฉพาะค่ารักษาเดือนหนึ่งเป็นหมื่น ๆ บาท บางตัวโดนรถยนต์ทับมา เสียค่าผ่าตัด ค่ารักษาตัวเดียวหลายหมื่นบาท ต้องบอกว่าแม้จะเกิดเป็นหมาก็ยังมีบุญมีกรรมที่ต่างกันไป