[เถรี]

ลำดับต่อไปก็คือพระปิดตา ซึ่งเป็นงานหลักของหลวงปู่พระควัมปติ ซึ่งจับพลัดจับผลูท่าไหนก็ไม่ทราบ ทำให้ท่านต้องมารับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องของพระปิดตา ที่พวกมนุษย์กิเลสมากอย่างกระผม/อาตมภาพพากันสร้างขึ้น ด้วยถือเคล็ดลับตรงที่ว่า ท่านขยันในการเข้านิโรธสมาบัติ มีการปิดทวารทั้ง ๙ ไม่ให้กิเลส รัก โลภ โกรธ หลง รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์ เข้าไปกล้ำกรายท่านได้ ด้วยเหตุที่ท่านเข้านิโรธสมาบัติเป็นปกติ จึงกลายเป็นพระมหาลาภไปด้วย

ทำให้พระปิดตาในบ้านเราเมืองเรานั้นแยกออกเป็นสองสายด้วยกัน สายแรกคือสายมหาอุด ซึ่งเชื่อว่าอยู่ยงคงกระพัน เพราะว่าท่านปิดทวารจนหมด สายที่สองเป็นสายมหาลาภ เชื่อว่าลาภผลนั้นเกิดจากการเข้านิโรธสมาบัติของท่าน ซึ่งงานนี้เมื่อกราบขอบารมีท่านสงเคราะห์ ท่านก็รับปากโดยไม่อิดออดแต่ประการใด

ส่วนต่อไป กระผม/อาตมภาพแทบจะนั่งเกาศีรษะตนเอง ก็คือรูปพระสุระสะตี่ตามสายของทางด้านพม่า ซึ่งความจริงก็คือพระสุรัสวดีตามสายฮินดูนั่นเอง แต่เมื่อมาถึงพม่าแล้ว ท่านกลายเป็นส่วนหนึ่งของทางสายวิชาการของพม่า เรียกว่าพระสุระสะตี่ โดยที่กำหนดคุณสมบัติเอาไว้ว่าเป็นผู้มีปัญญามาก

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น กระผม/อาตมภาพจึงต้องกราบเรียนถามท่านปู่พระอินทร์ว่า "ผู้ใดรับหน้าที่นี้ ?" เนื่องเพราะตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็น "ท่านย่าอินทิราณี" แต่ท่านย่าบอกว่า "ไม่ใช่ฉันหรอก" แล้วก็ชี้มือไปที่เทวีนางหนึ่ง ซึ่งรัศมีกายสว่างรุ่งเรืองเป็นอย่างยิ่ง มองดูแล้วก็คุ้นเคยมาก ท่านยิ้มขึ้นมาจึงจำได้ว่านี่คือ "พระสุนทรีวาณี เทวีผู้พิทักษ์พระไตรปิฎก" ท่านย่าบอกว่า "คุณสมบัติปัญญามาก เป็นครูของอักขระเลขยันต์เวทมนตร์คาถาทั้งปวง ก็ต้องยกให้กับท่านสุนทรีวาณีนี้แหละ"

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น กระผม/อาตมภาพก็โล่งใจขึ้นมางานหนึ่ง เพราะว่าวัตถุมงคลที่สร้างไปคนละทิศคนละทางแบบนี้ มีสิทธิ์ที่กระผม/อาตมภาพจะประสาทรับประทานเอาง่าย ๆ เนื่องเพราะว่าวิชาการที่เรียนมานั้นไม่ครบถ้วน อาศัยที่มีครูดี ถึงเวลาให้ขอบารมีพระพุทธเจ้า บารมีพระปัจเจกพุทธเจ้า บารมีของพรหมเทวดา บารมีของครูบาอาจารย์ อาศัย "วิธีลัด" แบบนี้หากินมาบ่อย ๆ ยัง "ไม่จนแต้ม" เสียที ถ้าไปเจอสายวิชาที่ไม่รู้จักขึ้นมาอีก กลับเป็นเรื่องดี เพราะได้รู้จักเจ้าของวิชาการนั้น ๆ ด้วย

เมื่อมาถึงอีกสองสิ่งก็คือปรอทสำเร็จและปรอทกรอ ซึ่งทางด้านท่านพันแสนและคณะอุตส่าห์ไปศึกษาและทำมา แถมยังทำได้ค่อนข้างดีเสียด้วย แม้ว่าคุณภาพจะยังไม่ถึงระดับ A+ แต่ถ้าหากว่า B+ หรือ A- ก็ยังพอที่จะพูดได้เต็มปากเต็มคำอยู่ ถ้ามีเวลาในการฝึกซ้อม สร้างเสริม โดยเฉพาะเพิ่มในส่วนของสมาธิภาวนาเข้าไป ก็น่าจะทำได้ดีกว่านี้มาก