[เถรี]

โดยเฉพาะบรรดาพระวิทยากรต่าง ๆ มาเหนื่อยยากตรากตรำกันเป็นเดือน ๆ "ปากเปียกปากแฉะ" ในการสั่งสอนพระภิกษุสามเณร ซึ่งบางท่านก็ "หัวไม่ไป" เลย เจอศัพท์ที่สมาสหรือว่าสนธิเข้าหากัน บางทีก็แยกไม่ออกว่ากี่ศัพท์กันแน่ ?

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นจึงทำให้แปลไม่ถูก ต้อง "ปากเปียกปากแฉะ" คอยจิ้มคอยไชกันอยู่ตลอดเวลา เป็นการกระทำที่เป็นธรรมทานจริง ๆ จนกระทั่งทางด้านผู้บังคับบัญชาทุกระดับมีความเห็นว่า ควรที่จะมีรางวัลให้ด้วย โดยมาขอความร่วมมือจากบรรดาพระสังฆาธิการอย่างกระผม/อาตมภาพนี่เอง

ปีที่แล้วกระผม/อาตมภาพก็มอบเหรียญเต่าโล่กันภัยไปให้ ๒๐ เหรียญ ก็คือเป็นเหรียญที่ทางวัดสี่แยกเจริญพรของพระครูเทพ (พระครูปฐมสาธุวัฒน์) สร้างขึ้นมา เป็นเหรียญสำหรับตั้งบูชาขนาดใหญ่เกือบ ๑ ฟุต..! แต่ว่ามีโซ่ ซึ่งความจริงก็คือสร้อย แต่เส้นใหญ่หน่อย ให้สามารถคล้องคอได้ สำหรับท่านที่รู้สึกว่าตัวเองมีโล่กำบังแบบนี้น่าจะปลอดภัยดี ก็สามารถที่จะคล้องคอไปได้เลย แต่ถ้าหากว่าตั้งไว้บูชาก็จะเป็นเรื่องที่ดีกว่า

กระผม/อาตมภาพได้สละในส่วนที่พระครูเทพถวายมา เพื่อให้จำหน่ายหาทุนสำหรับวัดท่าขนุนเองนั้น ไปเป็นรางวัลให้แก่พระวิทยากรทั้งหลาย ปีนี้ก็ยังไม่ทราบว่าจะหาอะไรให้ไป เนื่องเพราะว่าวัตถุมงคลในคลังนั้น ร่อยหรอจนแทบจะไม่เหลือติดวัดแล้ว แต่ละรายการก็เหลืออยู่แค่ ๑๐๐ - ๒๐๐ องค์ ถ้าในส่วนของเว็บไซต์วัดท่าขนุนก็ดี เว็บเพจกิฟท์จังพลังเวทย์ก็ตาม ถ้าจำหน่ายหมดไปแล้ว อาจจะไม่มีส่วนของวัดเหลืออยู่อีกเลยก็ได้..!

แต่ว่าการเสียสละเพื่อส่วนรวมนั้น เป็นสิ่งที่กระผม/อาตมภาพเต็มใจที่จะทำอยู่แล้ว ถ้าไม่มีวัตถุมงคลไปเป็นรางวัลแก่พระวิทยากร ก็อาจะถวายปัจจัยสนับสนุนงานเพิ่มขึ้น เพื่อถึงเวลาจะได้จัดสรรปันส่วนให้กับพระวิทยากรได้ แม้ว่าท่านจะไม่เรียกร้องอะไร แต่ก็ถือว่าพวกเราให้เป็นสินน้ำใจ ที่ท่านอุตส่าห์ช่วยงานคณะสงฆ์โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยาก

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๒๒ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)