[เถรี]

ทุกวันนี้พวกรุ่นเก่า ๆ เขายังคิดถึงวันเก่า ๆ เพราะว่ารุ่นที่พวกเราบริหารจัดการอยู่นั้น อยู่กันแบบพี่น้องจริง ๆ อะไรหนักนิดเบาหน่อยพอที่จะให้อภัยก็ให้อภัย ถ้าหากว่าเอ็งต้องการจะ "เคลียร์" กันก็ไปเอานวมมา เดี๋ยวพระจะเป็นกรรมการให้ ต่อยกันให้หมดแรงเดี๋ยวก็ดีกันไปเอง แล้วพอโตมาเป็นครู พวกนี้จะดีตรงที่ว่าตัวเองเคยเกเรมาแล้ว จะรู้หมดทุกช่องทางว่าต้องทำอย่างไร แล้วรุ่นน้องจะไปทำอะไรได้ ?!

เรื่องของโรงเรียนเป็นเรื่องของธรรมทาน แต่ว่าไม่ใช่ธรรมทานโดยตรง คือความรู้ทุกอย่างจัดเป็นธรรมทาน แต่ธรรมทานที่แท้จริงก็คือทานใน ศีล สมาธิ ปัญญา

ดังนั้น..ในเรื่องของอานิสงส์ถ้าจะเอากันจริง ๆ ก็คือธัมมเทสนามัย ของเราได้ตั้งแต่ธัมมัสสวนมัย ก็คือฟังธรรมแล้วน้อมนำไปปฏิบัติให้เกิดผล แปลให้ดี ๆ นะ นักเรียนบาลีมักจะแปลว่าบุญสำเร็จด้วยการฟังธรรม ฟังอย่างเดียวไม่สำเร็จหรอก อย่างเก่งก็ได้มาบาทหนึ่ง สลึงหนึ่ง ต้องฟังแล้วนำไปปฏิบัติให้เกิดผลด้วย

เมื่อเกิดผลแล้วทบทวนจนมั่นใจ แล้วก็ธัมมเทสนามัย เอาไปสอนคนอื่นต่อ สำคัญตรงที่ว่าต้องปากเปียกปากแฉะ จ้ำจี้จำไชกันทุกวัน เช้ายันค่ำ ค่ำยันเช้า เพิ่งจะบ่นจบ เดินห่างไปสามก้าว ก็ทำเหมือนเดิมอีกแล้ว..!

อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม ขึ้นชื่อว่าการฝึกตนนี้ช่างยากจริงหนอ พระพุทธเจ้าตรัสเองเลยนะ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็แปลว่าเราต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างสูง เพราะว่าการปฏิบัติธรรมคือการทวนกระแสโลก ยิ่งกว่าว่ายทวนน้ำอีก..!

เพราะว่าการว่ายทวนน้ำนั้น ต่อให้เราไม่ไปไหน ก็ไม่มีใคร "บูลลี่" เรา..ใช่ไหม ? แต่การปฏิบัติธรรมนี่รอบข้างสารพัดเลย อาตมาเจอมาตั้งแต่เด็ก "หลวงพ่อขอหวยสองตัว" "มหา..มึงจะเอาอะไรจริงจังกับชีวิตนักหนาวะ ?!" โดนเรียก "มหา" ตั้งแต่สมัยวัยรุ่นเลย "ไอ้นี่ถ้าจะบ้าแล้ว ใครเขาปฏิบัติธรรมกันตั้งแต่เด็ก ?"

เพราะฉะนั้น..ถ้าเขายังไม่ว่าเราบ้า ถือว่าการปฏิบัติของเรายังไม่เกิดผล คนรอบข้างยังไม่ตีตรารับรองให้ ถ้าเขาตีตรารับรองให้ว่าบ้าแล้วก็โอเคเลย แสดงว่าเราทำดีแล้ว ฟังแล้วเครียดไหม ? ไม่หรอก..สนุกจะตาย..!