[เถรี]

ส่วนอื่น ๆ นั้นท่านก็หาไปประกอบสำหรับตัวเอง กระผม/อาตมภาพเดินทางไปในที่หนาวแล้ว ก็รู้สึกว่าหนาวเท่า ๆ กันหมด งวดนี้นำเครื่องกันหนาวไป ๑ กระเป๋า ใช้ไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น อีกครึ่งหนึ่งไม่ได้ใช้งาน กลับมาจึงต้องเก็บใส่กระเป๋าต่อไปแต่โดยดี

สรุปว่าร่างกายของแต่ละคนแข็งแรงไม่เท่ากันยังไม่พอ บางคนยังอาจจะมี "กำลังภายใน" ที่นึกไม่ถึงคอยช่วยเหลืออยู่ ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้น ท่านก็ไม่ต้องพึ่งพาเครื่องกันหนาวมาก แต่ว่าอย่าได้ประมาท เอาไปให้เต็มที่ ถึงเวลาต้องการแล้วมี ดีกว่าต้องการแล้วไม่มี

อีกปัญหาหนึ่งก็คือว่าท่านที่ใช้แว่นสายตา หายใจออกมาเมื่อไรฝ้าก็จะจับแว่น แล้วไม่ใช่ฝ้าธรรมดา เพราะว่าจับเป็นน้ำแข็งไปเลย ต้องอาศัยซุกไว้ในกระเป๋าให้น้ำแข็งละลายก่อน จึงสามารถเช็ดทำความสะอาดได้ ทำให้เกิดความน่ารำคาญเป็นอย่างมาก

กระผม/อาตมภาพต้องเดินตาเปล่าไปหลายรอบ เพราะว่าต้องรอจนกระทั่งน้ำแข็งบนแผ่นเลนส์ละลายเสียก่อน จึงต้องทำต้องเดิน ๆ หยุด ๆ เพื่อทำความสะอาดแว่น ไม่ใส่ก็ไม่ได้ เพราะว่าถ้าแดดจัดจ้าเมื่อไร แสงจะแยงตารุนแรงมาก แต่ถ้าหากว่าใส่ก็ต้องมาคอยเช็ดอยู่ตลอดเวลา น่ารำคาญอยู่เหมือนกัน แต่ทำอย่างไรก็ต้องใส่ ไม่เช่นนั้นแล้วก็มองทางไม่ค่อยจะชัด ซ้ำยังอาจจะเจ็บตาจากแสงสะท้อนของหิมะอีกต่างหาก..!

ส่วนที่เหลือมีอะไรที่เพิ่มเติม ท่านก็ควรที่จะศึกษาด้วยตนเอง ถ้าหากว่าเข้าถึงโรงแรมที่พักเมื่อไรก็รอดตายแน่ เพราะว่าทุกแห่งล้วนแต่มีเครื่องทำความร้อนทั้งสิ้น สิ่งที่ท่านประเดประดังใส่ไปเต็มตัว เมื่อกลับถึงโรงแรมก็แทบจะแก้ผ้าเสียเดี๋ยวนั้น..!

กระผม/อาตมภาพเข้าห้องพักเมื่อไร สิ่งแรกที่ทำก็คือปิดเครื่องทำความร้อน แล้วก็เปิดหน้าต่างให้อากาศภายนอกไหลเข้ามา จนกระทั่งรู้สึกว่าร่างกายเย็นสดชื่นดีแล้วถึงได้ปิดหน้าต่าง แล้วค่อยเปลี่ยนเครื่องกันหนาวออกมาเป็นชุดลำลอง ไม่เช่นนั้นแล้วเราเองอาจจะหายใจไม่ออก เพราะว่าไม่เคยชินกับเครื่องทำความร้อนเหล่านี้ก็เป็นได้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๑๖ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)