[เถรี]

คราวนี้การที่พวกเรามาปฏิบัติธรรมนี่ เกิดจากปุพเพกตปุญญตา คือ บุญเก่าที่เราทำมาแต่ดั้งเดิม ร่วมกับบุญใหม่ที่เราทำในชาติปัจจุบันนี้ ถึงเวลาสะสมรวมตัวกันขึ้นมา ช่วงวันหยุดยาว ๆ แทนที่เราจะไปกินไปเที่ยว ก็กลายเป็นเข้าวัดเข้าวากันแบบนี้

คนไหนที่บอกว่าสวดมนต์ข้ามปีเป็นการกระทำที่ผิด ไม่มีประเพณีมาก่อน ทำไปแล้วได้บาปมากกว่าบุญ ไอ้ห่..คนทำดีดันมา "แซะ"..! ทีพวกเข้าคลับเข้าบาร์เมากันหัวทิ่มทุกวันไม่ไป "แซะ" เขา มันน่า "เหวี่ยง" นัก..!

เรื่องพวกนี้ก็ต้องแล้วแต่ว่าบุญใครบุญมัน ใครสร้างบุญไว้ดีก็ได้ครูบาอาจารย์ที่ชี้ทางออกบอกทางถูก ใครสร้างบุญมาไม่ดีก็หลงเตลิดเปิดเปิงไปตามครูบาอาจารย์ "แม่ปู" ไป แม่ปูดุลูกปูว่า "ทำไมเดินคดไปคดมา ไม่รู้จักเดินให้ตรง ๆ !" ลูกปูก็ถามว่า "เดินตรง ๆ ทำอย่างไรล่ะแม่ ?" แม่ปูก็บอกว่า "เดินแบบนี้" แล้วแม่ปูก็เดินให้ดู ซึ่งก็คดไปคดมาอยู่ดีนั่นแหละ แต่แม่ปูคิดว่าตัวเองเดินตรงแล้ว..!

ถ้าลักษณะอย่างนั้นเขาเรียกว่ามิจฉาทิฐิ ก็คือ มีความเห็นผิด เห็นว่าสิ่งผิดเป็นสิ่งที่ถูก บางทีบาลีเขาใช้คำว่าวิปลาส วิปลาสก็คือความเห็นผิด เห็นว่าของที่ไม่เที่ยงเป็นของเที่ยง เห็นว่าของที่เป็นทุกข์กลับเป็นสุข เห็นว่าของที่ไม่สวยงามเป็นของสวยงาม ต่อให้ไม่สวยก็พยายาม "โมฯ" ให้สวยให้ได้ เอาที่สบายใจก็แล้วกัน..!

ในเมื่อของเรามีบุญเก่ารวมกับบุญใหม่ แล้วเรายังมีการสร้างเสริมต่อไป โอกาสที่เราจะเจริญรุ่งเรืองก็มีมากกว่าคนอื่นเขา เราท่านต้องเข้าใจว่าในเรื่องความรุ่งเรืองทางโลกเป็นสิ่งที่ได้แค่ชาตินี้ ทรัพย์สมบัติหาไว้มากเท่าไร ท้ายสุดก็ได้แค่เหรียญที่เขายัดใส่ปากไว้ให้เท่านั้น..! เจอสัปเหร่อใจร้ายเขาก็ล้วงเอาไปกินเหล้าอีก แต่ถ้าหากว่าเป็นอริยทรัพย์ที่เราทำอยู่ ไม่ว่าจะเป็นทาน เป็นศีล เป็นภาวนา นี่ตามตัวกันข้ามชาติข้ามภพ จะหยุดการส่งผลก็ต่อเมื่อเข้าพระนิพพานไปแล้ว..!