[เถรี]

เมื่อคนมาครบจำนวน ทางด้านเจ้าหน้าที่ก็วิทยุเรียกให้รถรางเทียมเข้ามารับ พวกเรานั่งรถออกมาอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นทางที่เขากำลังแกะสลักหิมะกันนั่นเอง ซึ่งเป็นช่วงที่สั้นมาก สั้นกว่าขาเข้าราว ๆ ๔ เท่าเห็นจะได้ ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมเขาไม่ส่งเราเข้าด้านนี้ ? แล้วไปออกอีกด้านหนึ่งให้หมดเรื่องหมดราวกันไป แล้วก็เจอลักษณะเดียวกันก็คือ พลขับมือไวมาก ยกกล้องขึ้นเมื่อไร พี่ท่านก็ปาดแขนมากันเอาไว้ทุกที จนหมดอารมณ์ที่จะถ่ายรูปไปเลย..!

เมื่อมาจอดในที่ตอนแรกนั้น พวกเราก็ต้องทำตาโต เนื่องเพราะว่าคณะทัวร์ "ล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสน" กำลังแห่แหนกันเข้ามา ยังรู้สึกว่าคณะของตนเองนั้นทำเวลาได้ดีมาก ๆ จึงไม่ต้องมาแย่งกันกินแย่งกันใช้ในบริเวณนี้ โดยเฉพาะเสียงภาษาไทยดังระงมไปหมด..!

พวกเราเดินข้ามสะพานข้ามแม่น้ำซงฮวาเจียงออกมา กลับคืนไปยังลานจอดรถ แล้วออกเดินทางกันต่อไป ซึ่งน้องปูเป้พาพวกเรามาที่ร้านหม้อไฟตงเป่ย ที่บอกว่าถ้าใครมาก็ต้องกินหม้อไฟยักษ์เหล่านี้ เพียงแต่ว่าเข้าไปในร้านแล้วก็ค่อนข้างจะเหมือนกับบ้านนินจา ก็คือต้องหลบซ้ายเลี่ยงขวา กว่าที่จะขึ้นไปบันไดชั้นบน ขึ้นไปถึงชั้นบนแล้ว ก็ยังมีห้องแยกทั้งซ้ายทั้งขวามากมายเต็มไปหมด..!

พวกเรามาถึงห้องที่เขาจัดเตรียมเอาไว้ให้ แต่ละโต๊ะมีหม้อไฟขนาดยักษ์อยู่ ๓ ใบ เมื่อมองดูแล้ว กระผม/อาตมภาพก็คิดว่า ดูท่าไม่สามารถที่จะกินเหมือนกับคนทั่วไปได้ เนื่องเพราะว่าส่วนใหญ่ก็คือพระเราตักออกมาก่อน เมื่อขอถ้วยชามของเขาเพิ่มมา ก็ได้แต่ถ้วยใบน้อย ๆ เท่านั้น เมื่อไกด์บอกว่าไม่ใช่ ที่ส่งตามมาทีหลังก็คือกะละมังใบมหึมา..! ทำเอาทุกคนหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง กระผม/อาตมภาพจึงใช้ถ้วยใบเล็กตักเอาหม้อไฟแต่ละหม้อออกมาถ้วยหนึ่ง วางเรียงเอาไว้พร้อมกับข้าวอีก ๑ ถ้วย แล้วก็ก้มหน้าก้มตาฉันไป ด้วยความที่ว่าใส่เสื้อโค้ตเข้ามาด้วย จึงทำให้ได้เสื้อโค้ตกลิ่นหม้อไฟตงเป่ยไปตัวหนึ่ง..!

เมื่ออิ่มแล้วก็เดินออกมาเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็ย้อนกลับออกมาทางเดิม กระผม/อาตมภาพค่อนข้างจะมีความจำแม่นและสัญชาตญาณที่ดี ไปที่ไหนก็มักจะไม่ค่อยหลงทาง ออกมาตากอากาศรออยู่ข้างนอก จนกระทั่งคนอื่นซึ่งกินกันอิ่มจนก้มตัวแทบไม่ลง..! ตามมาขึ้นรถกันอีกวาระหนึ่ง