[เถรี]

ครั้นมาสอบถามน้องปูเป้ก็บอกว่า พวกนี้เป็นช่างชาวจีนที่แกะสลักขึ้นมา เพื่อให้แต่ละประเทศซึ่งมีนักท่องเที่ยวมานั้น จะได้ถ่ายรูปกับสถานที่สำคัญของประเทศตัวเอง กระผม/อาตมภาพจึงได้โล่งใจ สอบถามต่อไปว่า แล้วที่คนไทยของเรามาแกะสลักได้รางวัลที่ ๑ ไปทุกปีเป็นเวลา ๒๐ ปีเห็นจะได้นั้นคือที่ไหน ? น้องปูเป้บอกว่าที่ริมแม่น้ำซงฮวาเจียง ซึ่งพรุ่งนี้เราจะไปดู นั่นเป็นการแกะสลักหิมะ แต่บริเวณนี้เป็นการแกะสลักน้ำแข็ง

พวกเราเดินดูบริเวณซึ่งมีคนมาก ๆ ปรากฏว่าเป็นลานสไลเดอร์ ที่พวกเราไม่มีปัญญาจะต่อคิวแย่งกับกองทัพสาธารณรัฐประชาชนจีนได้ เนื่องจากว่าคิวยาวมาก อีกด้านหนึ่งก็คือทางด้านชิงช้าสวรรค์ที่คิวยาวสุด ๆ เช่นกัน และได้คำแนะนำว่าอย่าได้ไปต่อคิวให้เสียเวลา เนื่องเพราะว่าต้องเสียเวลาเป็นชั่วโมงยังไม่พอ ด้านบนยังหนาวมากเป็นพิเศษอีกด้วย..!

กระผม/อาตมภาพเดินไปเดินมาก็พลัดหลงกับคณะใหญ่ มีแต่น้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) เท่านั้นที่ตามมา ครั้นเมื่อเดินเข้ามาถึงด้านใน จึงได้รู้ว่าตอนที่เราจอดรถ แล้วมีผู้คนเข้ามาเสนอขายตัวติดรองเท้ากันลื่นในราคาอันหนึ่งตั้ง ๒๐ หยวนนั้น เป็นของที่ฟุ่มเฟือยและเสียเวลาซื้อโดยใช่เหตุ เพราะว่าถ้าเดินระมัดระวังหน่อย ก็แทบจะไม่ลื่นอะไรเลย กระผม/อาตมภาพบอกกับน้องเล็กว่า "ปล่อยให้เป็นภาระของ "ต้าเหนียง" และบริวารไปก็แล้วกัน" เล่นเอาอีกฝ่ายหนึ่งบ่นว่า "ไม่คิดจะลดภาระของคนอื่นเขาบ้างเลยหรือ ?"

ปรากฏว่าถ่ายรูปกันได้ไม่กี่ครั้ง ปากกาสำหรับทัชหน้าจอแทนนิ้วมือของน้องเล็กก็หล่นหาย กระผม/อาตมภาพช่วยเดินวนหาอยู่สองรอบก็ไม่เจอ "ต้าเหนียง" บอกว่าถือว่าเป็นการสูญเสียฟาดเคราะห์ไปเช่นกัน ถ้าเช่นนั้นก็เป็นอันว่าเราสามารถที่จะรอดจากตรงนี้ไปได้อย่างแน่นอน แต่เดินไปเดินมา ดูท่าสภาพร่างกายจะไม่ไหว เนื่องเพราะว่าเกิดอาการปวดท้องเหมือนกับมาลาเรียลงกระเพาะ แต่น่าจะเป็นฝีมือของ "ต้าเหนียง" กับคณะที่ทำให้ไม่มีอาการไข้จับ แถมยังยิ่งเดินก็ยิ่งร้อน จนกระทั่งเหงื่อออกอีกด้วย..!

พวกเราเดินวนจนกระทั่งแน่ใจว่าภายในไม่มีห้องน้ำ จึงได้วนออกมาทางประตูทางออก น้องเล็กบอกว่า "ทางด้านนั้นเห็นมีคนเดินเข้าไป น่าจะมีห้องน้ำ" เมื่อพวกเราเข้าไป ปรากฏว่าเป็นจุดที่เขาหนีเข้ามาพักจากอากาศหนาวกัน น้องเล็กพยายามสื่อสารกับเจ้าหน้าที่ จนกระทั่งเขาเปิดประตูให้เดินเข้าไป ปรากฏว่าเป็นห้องน้ำที่พวกเราส่วนหนึ่งเคยใช้ในการที่เข้าตอนขาเข้านั่นเอง เจ้าหน้าที่ใจดีเมื่อเห็นว่าเป็นเหตุฉุกเฉินก็อนุญาตให้เข้าไปใช้ได้