[เถรี]

เมื่อได้เวลาพวกเราก็ตรงไปยังหมู่บ้านสโนว์ทาวน์ ซึ่งแยกเอาไว้ต่างหากส่วนหนึ่ง เรียกว่า "บ้านในฝัน" หรือว่า "Dream Home" ครั้นเข้าไปแล้วก็เห็นว่าบรรยากาศสวยงามเหมือนอย่างกับรูปวาด แต่ที่เราต้องเข้ามาก่อน ก็เพราะว่าต้องการดูแสงสีในภาคค่ำด้วย ตอนนี้เชิญหามุมถ่ายรูปกันตามอัธยาศัย ซ้ำยังมีเสียงภาษาไทยโฆษณาชวนถ่ายรูปอีกต่างหาก..!

บางท่านก็เอา "หมาจิ้งจอกหิมะ" มาเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้อุ้มถ่ายรูป บางสถานที่ก็มีสัตว์บางประเภทที่ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร กระผม/อาตมภาพเดาว่าน่าจะเป็นกวางประเภทหนึ่ง แต่ด้วยเหตุที่ว่าโดนตัดเขาอ่อนไปแล้ว เขาใหม่ยังไม่ทันที่จะขึ้น เจ้าพวกนี้ก็เลยทำหน้าเศร้า ๆ ประมาณว่าชีวิตนี้จะมีเขาใหม่กับเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ ? เพราะว่าถ้าของใหม่ขึ้นมาก็น่าจะโดนตัดไปอีกเช่นกัน..!

ต่างคนต่างแยกย้ายกันถ่ายรูปตามอัธยาศัย กระผม/อาตมภาพเดินเข้าไปจนถึงด้านใน ซึ่งเป็นบันไดสูงชันมาก ขึ้นไปแล้วจึงเห็นว่าเป็นร้านขายกาแฟ แต่ว่ามีเครื่องดื่มสารพัดชนิดเช่นกัน ครั้นถ่ายรูปมุมสูงเสร็จแล้ว ลงมาเจอคณะของน้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) กับป้ามอย (นางสาวมณีวรรณ สัมฤทธิ์) จึงชวนกันขึ้นไปใหม่อีกครั้งหนึ่ง มีคนไทยหลายคนที่อยู่คนละคณะตามมา ถามว่าข้างบนเป็นร้านอะไร ? ครั้นบอกไปแล้วเขาก็ขอบคุณเป็นอันขาด แต่ไม่ขอตามขึ้นไปด้วย เพราะว่าขึ้นบันไดไม่ไหว..! พวกเราหลายต่อหลายคนขึ้นไปนั่งเอาความอบอุ่นภายในร้าน สั่งน้ำชาบ้าง กาแฟบ้าง นมร้อนบ้าง มานั่งกินกันรอเวลา

จนกระทั่ง ๔ โมงเย็นของประเทศจีนฟ้าก็เริ่มมืด มีการเปิดไฟต่าง ๆ จนกระทั่งสว่างไสวงดงาม พวกเราก็ออกมาหามุมถ่ายรูปกันตามอัธยาศัย ครั้นถ่ายรูปจนพอใจและรู้สึกว่าหนาวจนมือไม้ชาหมดแล้ว กระผม/อาตมภาพก็แจ้งทุกคนว่าขอกลับไปยังที่พักก่อน ซึ่งเมื่อเดินออกมาผ่านกรงแล้วก็เป็นอันว่าหมดสิทธิ์ เพราะว่าประตูกรงนั้นหมุนเปิดออกได้อย่างเดียว ไม่สามารถที่จะเดินย้อนกลับไปได้ ถ้าใครต้องการจะดูอีก ก็ต้องไปซื้อตั๋วใหม่..!

เดินออกมาข้างนอก ก็เห็นมีทั้งหมาลากเลื่อน คนลากเลื่อน ตลอดจนกระทั่งสัตว์ชนิดหนึ่ง ที่ภาษาสเปนเรียกว่า "ญาม่า" ซึ่งใช้ตัวสะกด LLAMA แต่ว่าอ่านว่า "ญาม่า" หรือบางคนเรียกว่า "อัลปาก้า" เขาก็เอามาให้คนได้ถ่ายรูป มีทั้งประเภทสีน้ำตาลและสีขาวเหมือนตัวการ์ตูน

กระผม/อาตมภาพเดินถ่ายรูปย้อนกลับไปจนกระทั่งถึงโรงแรมที่พัก เดินเข้าไปได้รู้สึกว่าตัวเองละลายเลย..! เนื่องเพราะว่าที่ผ่านมานั้นหนาวเสียจนกระทั่งมือไม้แข็งไปหมด กลับเข้าห้องพักได้ก็จัดแจงถอดชุดทั้งหมดที่มีออก เหลือเพียงฮีทเทคด้านในอยู่ชุดเดียวเท่านั้น เข้าห้องน้ำห้องท่าเรียบร้อยแล้วก็ฉันยาแก้ไข้ จากนั้นก็นอนสลบไสลไปเลย..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑๐ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)