[เถรี]

กระผม/อาตมภาพถ่ายรูปด้วยความเพลิดเพลินเจริญใจ ถ้ารู้สึกว่านิ้วแข็งจนไม่สามารถที่จะกดชัตเตอร์ไหว ก็ยัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ต กำผงเคมีอุ่นมือ เมื่อรู้สึกว่าขยับได้แล้วก็ถ่ายรูปต่อไป จนกระทั่งลงมาถึงจุดจอดรถครั้งแรก ก็ลงมาจากหลังอูฐโดยสวัสดิภาพ ทุกคนที่ลงมาต่างก็บอกว่า "รู้อย่างนี้ขี่อูฐขึ้นไปด้วยก็ดี" แต่ว่าก็ได้บรรยากาศทั้งสองอย่างร่วมกัน

เรามารอนั่งรถตีนตะขาบโดนเขย่าจนตับทรุดกลับลงมาอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าเขามาจอดอยู่หน้าแผงปิ้งย่าง ซึ่งมีเนื้อแพะที่เขาเรียกว่า "หยางโร่ว" ปิ้งอยู่ ทางด้านข้างก็ยังมีถังหูลู่ ก็คือผลไม้เคลือบน้ำตาลเอาไว้ด้วย แต่กระผม/อาตมภาพไม่มีอารมณ์ จึงเดินลงไปยังจุดนัดพบทางด้านล่าง เข้าไปอยู่ข้างใน นั่งรอกว่าที่แว่นตาจะหายฝ้าก็เป็นเวลานาน

จนกระทั่งลูกกิฟท์ตามมาถึง บอกว่าด้านข้างมีร้านค้าที่ขายตัวตุ๊กตุ่น เป็นมาสค็อตของ Asian Winter Games ๒๐๒๕ กระผม/อาตมภาพจึงเข้าไปซื้อ ๒ ชุด เพื่อฝากลูกปุ๊ก (นางสาวสุมาลี ตีรเลิศพานิช) ลูกสาวคนโต ซึ่งกระผม/อาตมภาพแบกชีวิตของคุณเธอเอาไว้ตั้งแต่อายุ ๑๗ จนตอนนี้ ๖๐ ปีแล้ว และลูกอ้วน (นางสาวภัทรวรรณ จะหวะ) ลูกสาวมูเซอที่แม่เอามาฝากเรียนหนังสือจนจบปริญญาโท แต่ไม่สามารถที่จะทำการทำงานอะไรทางบ้านได้ เพราะว่าจบมาสูงเกินไป ทั้งตำบลมีจบปริญญาโทอยู่คนเดียว..! จนกระผม/อาตมภาพต้องฝากให้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลทองผาภูมิ จึงกลายเป็น "หัวเดียวกระเทียมลีบ" ที่ต้องคอยดูแลอยู่เสมอ

รอจนกระทั่งทุกคนลงมาแล้ว พวกเราก็ไปขึ้นรถยนต์ เพื่อเดินทางต่อไปยัง "หมู่บ้านหิมะ" หรือ "สโนว์ทาวน์" ซึ่งใช้เวลาเดินทางประมาณ ๑๐ นาทีเท่านั้น รถยนต์ก็มาจอดที่บริเวณลานจอดรถ พวกเราต้องจัดแถวตามรายชื่อที่ส่งมาให้เขาล่วงหน้า แล้วก็หิ้วข้าวของจำเป็นเฉพาะของตนเอง เดินผ่านเข้าไปภายในตัวอาคาร ให้เขาสแกนใบหน้าทีละคน เมื่อโผล่ออกไปทางด้านหลัง ก็มีรถโดยสารที่ทางหมู่บ้านจัดเอาไว้มารอรับพวกเรา วิ่งผ่านป่าคดเคี้ยวเข้าไปทางด้านใน เหมือนอย่างกับในบรรยากาศภาพยนตร์เรื่องราชินีน้ำแข็งอย่างไรก็อย่างนั้น

จนกระทั่งมาถึงบริเวณหน้าหมู่บ้าน เขาก็จอดให้พวกเราลง แต่ละคนหิ้วกระเป๋าพะรุงพะรังเข้าไป ถ่ายรูปกับป้ายหน้าหมู่บ้านแล้ว ลูกกิฟท์ก็ได้นำพวกเราตรงไปยังโรงแรมที่พัก ทั้ง ๆ ที่ตลอดทางซึ่งเดินผ่านนั้นสวยงามมาก เพราะว่าบ้านแต่ละหลังหิมะหนาเป็นฟุต ๆ ดูแล้วเหมือนกับบ้านในการ์ตูน หรือบ้านในฝันอย่างไรอย่างนั้น แต่พวกเราหิวข้าวจนไร้แรงบินแล้ว เมื่อสามารถที่จะตรงเข้าไปยังที่พักได้เลย ก็เป็นเรื่องที่ทุกคนยินดีเป็นอย่างยิ่ง..!