[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๑๐ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ พวกเราพักอยู่ในโรงแรมในหมู่บ้านสโนว์ทาวน์เลย เมื่อวานนี้เราพักอยู่ในโรงแรมที่หมู่บ้านเอ้อร์หลางเหอ แต่กระผม/อาตมภาพไปเข้าใจผิด คิดว่าเป็นหมู่บ้านสโนว์ทาวน์ไปแล้ว

อากาศช่วงเช้าที่บ้านเอ้อร์หลางเหอ อยู่ที่ -๒๘ องศาเซลเซียส แต่ว่ามีหิมะตก พวกเราที่ตื่นเช้าจึงออกไปเดินตากหิมะกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมากว่าแทนที่จะหนาว กลับรู้สึกว่าเย็นสดชื่นมาก เมื่อเดินดูหิมะที่อยู่โดยรอบแล้วก็ยังคิดว่า ในความรู้สึกของนักท่องเที่ยวก็คือความสวยงาม แต่ถ้าเป็นบุคคลซึ่งอยู่แถวนี้ เขาก็คงจะทำมาหากินกันยากมาก นอกจากช่วงฤดูหนาวประมาณ ๔ เดือนที่บรรดานักท่องเที่ยวจะแห่แหนกันมาชมหิมะเท่านั้น

ครั้นถึงช่วงอาหารเช้า ปรากฏว่าทางโรงแรมที่พักบริการดีมาก แม้ว่าพวกเราจะขอให้จัดอาหารในเวลา ๖ โมงครึ่งของทางเมืองจีน ซึ่งตรงกับตี ๕ ครึ่งเมืองไทย ไม่ใช่เวลาปกติ แต่ว่าทุกคนก็บริการให้ด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส คอยสอบถามว่าขาดเหลืออะไรกันบ้าง ?

ครั้นถึงเวลาคืนห้องเรียบร้อยแล้ว พวกเรากลับขึ้นรถบัส หิมะก็ตกลงมาอย่างหนัก แต่ว่าในขณะที่เดินทางไปยังยอดเขาต้าทูติ่งจือ ซึ่งเป็นยอดเขาหิมะที่สูงที่สุดของเมืองฮาร์บินนั้น เห็นมีรถคอยกวาดหิมะ ตักหิมะอยู่ตลอดเส้นทาง พวกเราก็รู้สึกเบาใจ ประกอบกับโชเฟอร์นั้นเป็นบุคคลที่คุ้นเคยกับเส้นทาง จึงไม่มีอะไรให้หนักใจว่าจะเกิดอุบัติเหตุหรือไม่ ?

ประกอบกับ "ต้าเหนียง" และบริวารที่แห่แหนคอยตามดูแลอยู่ตลอดเวลา ความหนักใจที่มีมาตั้งแต่ต้นก่อนจะเดินทางก็หายไปจนหมดสิ้น เรียกง่าย ๆ ว่ามอบกายถวายชีวิต ให้กับพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ มอบหมายความไว้วางใจให้กับเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลายไปอย่างเต็มร้อยเลยทีเดียว..!

ประมาณ ๘ โมงเช้าพวกเรามาถึงลานจอดรถที่เชิงเขาต้าทูติ่งจือ อันดับแรกเลยที่ถามหาก็คือห้องน้ำ ซึ่งโดยปกติแล้ว บริเวณแหล่งเที่ยวของประเทศจีนนั้น เราสามารถขอใช้ห้องน้ำในร้านค้าได้ แต่ว่าที่นี่บอกว่าห้องน้ำในร้านค้าปิดไป ให้ใช้เฉพาะห้องน้ำบริเวณลานจอดรถอย่างเดียวเท่านั้น