[เถรี]

จนกระทั่งโผล่ออกมาอีกด้านหนึ่ง และรถลากเลื่อนของคันอื่นไปกันเกือบหมดแล้ว แต่ว่าผู้ที่นั่งรถคันเดียวกับกระผม/อาตมภาพ ไม่ว่าจะเป็นป้ามอย (นางสาวมณีวรรณ สัมฤทธิ์) ลูกน้ำ (ผศ.ดร.สพญ.ชลาลัย เรืองหิรัญ) เหล่านั้นไม่ได้เดินลงอุโมงค์ ยังไปอยู่ที่ต้นทางจนต้องตะโกนเรียกกัน พวกเรานั่งเลื่อนกลับมายังรถ แต่ปรากฏว่าเขาส่งไม่ถึงลานจอดรถ ให้พวกเราเดินฝ่าลมหนาวกันไปเอง กว่าจะถึงรถก็หนาวจนมือไม้ชาแข็งไปหมด..!

ครั้นออกเดินทางมาแล้ว ถึงได้รู้ว่าที่หมายของเราวันนี้ก็คือสโนว์ทาวน์ ซึ่งก็คือหมู่บ้านการ์ตูนที่พวกเราเห็นว่า มีหิมะเกาะเต็มหลังคาเหมือนดอกเห็ด ความจริงสถานที่นี้มีมาเนิ่นนานแล้ว พอดีมีนักท่องเที่ยวถ่ายรูปแล้วไปโพสต์ลงโซเชียล ทำให้คนเห็นแล้วอยากมา จึงกลายเป็นสถานที่เที่ยวแห่งใหม่ ที่ต้องต้อนรับนักท่องเที่ยวกันแบบ "หัวไม่วางหางไม่เว้น"

ทั้ง ๆ ที่เป็นเวลาบ่าย ๓ โมงกว่า แต่ว่าตะวันเริ่มลับฟ้าแล้ว และเป็นการลับฟ้าที่รวดเร็วมาก เหมือนกับจมวูบลงหลังเขาหายไปเลย ซึ่งตรงกับภาษาจีนที่ว่า "ตะวันลับเหลี่ยมเขา" หรือว่า "ตะวันตกเขา" แต่บ้านเราเรียกว่า "ตะวันตกดิน"

ครั้นมาถึงสโนว์ทาวน์แล้วก็สวยงามสมดังราคา เพียงแต่ว่าพวกเราทนหนาวไม่ค่อยได้ ก็เลยวิ่งเข้าไปอยู่ภายในล็อบบี้กันหมด จนกระทั่งทางโรงแรมได้ทำการแจกจ่ายกุญแจให้แล้ว พวกเราก็เข้าสู่ห้องพัก ทุกอย่างดีเลิศประเสริฐศรีไปหมด ยกเว้นอยู่อย่างเดียวก็คือ น้ำดื่มที่นี่ต้องหาซื้อมาต้มกันเอง..!

สำหรับพรุ่งนี้พวกเรายังต้องไปนั่งสโนว์โมบิลและขึ้นเขา ซึ่งอากาศน่าจะดุเดือดกว่าวันนี้มาก ดังนั้น..กระผม/อาตมภาพจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเอาไว้ก่อนเช่นเคย

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๙ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)