[เถรี]

ครั้นออกจากร้านอาหารมาแล้ว พวกเราก็ตรงเข้าไปลานสกียาปู้ลี่ ซึ่งจะเป็นสถานที่แข่งขัน มีพร็อพ Asian Winter Games ๒๐๒๕ เต็มไปหมด เมื่อพวกเราลงรถที่หน้าศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ก้าวเข้าไปภายในเท่านั้น ก็เห็นผู้คนแออัดยัดเยียดจนแทบจะหาทางไปไม่เจอ..!

น้องปูเป้พาพวกเราซอกแซกจนกระทั่งหลุดไปยังลานสกีด้านหลัง ซึ่งมีบรรดานักท่องเที่ยวมาแต่งชุด เช่าชุด ตลอดจนกระทั่งเช่าสกี เพื่อที่จะหัดเล่นบ้าง เฉพาะถ่ายรูปอย่างเดียวบ้าง ซึ่งแยกแยะได้ง่ายที่สุดก็คือ ใครที่จะหัดเล่นก็จะมีเบาะรองหลัง เบาะรองอก เบาะรองหัวเข่า ป้องกันการล้มลุกคลุกคลาน พวกเบาะเหล่านั้นก็ทำเป็นรูปเต่าบ้าง รูปหมีบ้าง แล้วแต่ความน่ารักของแต่ละคน ซึ่งความจริงก็คือเป็นการขายเครื่องไม้เครื่องมือประกอบการเล่นสกีอย่างหนึ่งนั่นเอง..!

เมื่อมาเจอลมแรงบนลานสกี กระผม/อาตมภาพก็ออกอาการไม่ไหว ขอให้ญาติโยมถ่ายรูปแค่ไม่กี่รูป ก็ต้องบ๊ายบายบอกลา รีบเผ่นกลับเข้าไปในศูนย์บริการนักท่องเที่ยวอย่างเร่งด่วน เพราะรู้สึกว่ามือไม้ชาไปหมด เหมือนอย่างกับมีเข็มแทงอยู่ด้านใน แต่รอแล้วรอเล่า บรรดาบุคคลที่ทำท่ากลัวหนาวกลับไม่มาเสียที มาทราบทีหลังว่าหนีเข้ามาอยู่ภายในศูนย์บริการเหมือนกัน แต่ไม่ได้เดินออกมาด้านหน้าเหมือนกับกระผม/อาตมภาพเท่านั้น

กระผม/อาตมภาพจึงชวนน้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) ที่เดินตามมาด้วย เข้าไปดูร้านขายของที่ระลึกอีกร้านหนึ่ง ซึ่งข้างในส่วนใหญ่ประกอบไปด้วยของกิน ประเภทช็อกโกแลตและนม ตลอดจนกระทั่งผลไม้แห้ง เดินจนทั่วแล้วก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี ?!

กระผม/อาตมภาพเองถอดถุงมือเพื่อที่จะจับโทรศัพท์มือถือให้ถนัด ทางเจ้าของร้านยังถามว่า "แต่งตัวแค่นี้ไม่หนาวหรือ ?" แต่กระผม/อาตมภาพฟังภาษาจีนประโยคยาว ๆ ไม่เข้าใจ จนลูกกิฟท์ (นางสาวอันตรา ลักษณะ) เจ้าของเติมเต็มทราเวลที่เดินเข้ามาแปลให้ฟัง แล้วก็บอกว่าพระส่วนใหญ่ก็แต่งตัวกันเพียงแค่นี้..! อีกฝ่ายหนึ่งยังทำท่าทึ่งมากว่า อากาศแบบนี้ยังสามารถที่จะแต่งตัวแค่นี้แล้วอยู่ได้ คงเห็นกระผม/อาตมภาพประมาณว่าเป็นจอมยุทธจากวัดเส้าหลินหรือไรก็ไม่ทราบ ?!