[เถรี]

ครั้นถึงเวลา ๒๑.๑๐ น. (เมืองจีน) เครื่องบินก็ลงที่สนามบินฮาร์บินไท่ผิง เมืองเฮยหลงเจียง กระผม/อาตมภาพเปิดโทรศัพท์เช็คอุณหภูมิแล้ว อยู่ที่ -๒๓ องศาเซลเซียส แสดงว่าต่ำกว่าเมื่อวานนี้ ๒ องศาเซลเซียส แต่รู้สึกปกติ คำว่าปกติในที่นี้ก็คือนอกจากไม่เป็นไข้แล้ว ยังไม่รู้สึกว่าอากาศติดลบมากขนาดนั้น ยังปรารภว่าอากาศจะเย็นมากเย็นน้อย ทำไมกระผม/อาตมภาพรู้สึกว่าเย็นเท่ากันก็ไม่รู้ ?

ครั้นตั้งจิตดู ปรากฏว่าเห็น "ต้าเหนียง" พาเอาแกะฝูงใหญ่มายืนรออยู่เต็มสนามบินไปหมด ยังสงสัยว่า "ต้าเหนียง" จะต้อนแกะไปเลี้ยงที่ไหน ? ปรากฏว่าบรรดาแกะทั้งหลายคลายร่างกลับคืนมาเป็นคนกันเป็นแถว ทำความเคารพพร้อมกับคำว่า "หนีห่าว" ดังลั่นไปหมด จนเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน..! แค่เห็นที่พื้นสนามบินแล้วก็รู้ว่าวันนี้หนาวมากแน่นอน เนื่องเพราะว่าบริเวณที่เขาไม่ได้ทำความสะอาดเพื่อใช้งานนั้น หิมะสุมหนาเป็นฟุต ส่วนบริเวณที่เขาไถเกรดออกไปเพื่อที่จะใช้พื้นที่ ตามขอบของบริเวณนั้นหิมะหนาเป็นเมตร ๆ เลยทีเดียว..!

เมื่อกระผม/อาตมภาพทำท่าจะเดินลงเครื่องด้วยชุดปกติ ก็คือห่มจีวรทางด้านใน มีเสื้อกันหนาว ๒ ชั้นเท่านั้น ทางด้านสจ๊วตรีบทำมือทำไม้บอกใบ้ว่าให้เอาเสื้อคลุมมาใส่โดยด่วน แต่กระผม/อาตมภาพค่อนข้างจะมั่นใจความรู้สึกของตัวเอง จึงเดินออกไปเลย พอกระทบอากาศหนาวครั้งแรก ก็รู้สึกว่าเหมือนกับอากาศหนาวทั่ว ๆ ไปที่เคยพบมาเท่านั้น

พวกเราต้องเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ เมื่อขึ้นไปแล้วได้ที่นั่งก็ยังอุตส่าห์มีการเปิดประตูรับผู้โดยสารตรงบริเวณที่กระผม/อาตมภาพนั่งอยู่พอดี ตรวจสอบอุณหภูมิกับสภาพร่างกายแล้ว เห็นว่ารับได้สบายมาก..! จึงจัดการถ่ายรูปในขณะที่คนอื่นกำลังขึ้นรถกันมา ไม่ทราบเหมือนกันว่าเครื่องบินของเราทำไมถึงไปจอดไกลขนาดนั้น ? เนื่องเพราะว่าต้องวนรถเป็นเวลานานทีเดียว กว่าที่จะมาเทียบประตูทางเข้าอาคาร

เมื่อพวกเราเดินเข้าประตูเข้ามาก็ร้อนวาบไปหมด เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าทางด้านในมีเครื่องปรับอุณหภูมิ แล้วในขณะเดียวกัน พวกเราก็เดินฝ่าความหนาว -๒๓ องศาเซลเซียสเข้ามา เพียงแค่เดินผ่านเครื่องนับคนอัตโนมัติเท่านั้น เนื่องจากพวกเราบินเครื่องภายในประเทศ ที่เหมือนกับเป็นประชากรชาวจีนไปแล้ว