[เถรี]

ของบางอย่างถ้าเรารักที่จะทำดี ต้องมีจิตสำนึกอยู่ในลักษณะของ อัตตนา โจทยัตตานัง ก็คือต้องกล่าวโทษโจทย์ตนเองอยู่เสมอ ต้องตักเตือนตนเองอยู่เสมอ

วันเวลาล่วงไป ล่วงไป เราทั้งหลายทำอะไรกันอยู่ ?
ตัวเราติเตียนตัวเราเองโดยศีลได้หรือไม่ ?
ผู้รู้ติเตียนตัวเราโดยศีลได้หรือไม่ ?
คุณวิเศษของเรามีหรือไม่ ? เพื่อที่จะไม่เก้อเขินเวลาเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม

ไม่ใช่กี่ปี กี่ปีก็เหมือนเดิม ไม่ก็แย่ยิ่งกว่าเดิม..! แล้วครูบาอาจารย์ที่ไหนท่านจะอยู่ยั้งยืนยง มาคอยบ่น คอยว่า คอยบอกเราอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าต่างคนต่างตาย ต่างคนต่างไปเหมือนกัน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ขอให้พวกเราใช้ระยะเวลาห้าวันสี่คืน รักษาอารมณ์ใจของเราให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลองดูว่าระยะเวลาที่เหลือ เราสามารถที่จะทำตามตารางเวลาได้โดยไม่ขาดตกบกพร่องหรือไม่..? จะได้เป็นเครื่องวัดที่ดีว่าตัวเรามีความก้าวหน้าหรือว่าถอยหลัง..?

สำหรับในเรื่องของการปฏิบัติธรรม ทางวัดเราไม่ได้บังคับ ใครถนัดรูปแบบไหน ทำไปตามนั้น ยกเว้นตอนเดินจงกรมที่ต้องใช้การเดินในลักษณะของสติปัฏฐาน ๖ ระยะ เพราะว่าต้องการความพร้อมเพรียงในการทำ ส่วนเวลาที่เหลือเราถนัดแบบไหนให้ทำแบบนั้น

เรื่องของกรรมฐานอย่าเปลี่ยนบ่อย อย่าโยกย้ายบ่อย เพราะว่าถึงเวลาเราเปลี่ยนไปหาของใหม่ สภาพจิตที่มีความเคยชินและจดจำของเดิมได้ ก็จะเกิดการยื้อแย่งกันขึ้นมา ของเก่าก็ยังทำไม่ได้ ของใหม่ก็ทำได้ไม่ดี แล้วจะเอาความก้าวหน้าที่ไหนมา..?

โดยเฉพาะเรื่องของคำภาวนา ไม่ถือเป็นสาระ เพราะเป็นเครื่องโยงจิตให้เป็นสมาธิ ทำแบบไหนแล้วสมาธิของเราทรงตัวให้ทำแบบนั้น